فرهنگ مردم داریون/قسمت سی و پنجم: ادامه ازدواج در داریون / فرزندان

به کوشش: جلیل زارع

بچه ها با کم ترین امکانات بزرگ می شدند. برخی از آن ها با بیماری ها از بین می رفتند و عده ای که سالم می ماندند از همان اوان کودکی کار می کردند و به شکل های گوناگون به خانواده و اقتصاد آن کمک می نمودند. با فرهنگ پدر و مادر تربیت می شدند و سعی می کردند کم کم روی پای خود بایستند.
رفتار پدران نسبت به بچه ها عمدتا سخت گیرانه بود. کوچک ترین اشتباهات توبیخ های جدی در پی داشت. نافرمانی از پدر با تنبیه بدنی همراه بود و نباید روی حرف او حرفی زده می شد و تشویق و تحسین کم تر به چشم می خورد و گویی سختی های زندگی و خشونت آن رفتار پدران را زیر تاثیر خود گرفته بود و به طور غیرمستقیم به کودکان منتقل می شد. از دیدگاه پدر، فرزند باید سختی کشیده و آب دیده باشد تا بتواند از عهده ی سختی های زندگی برآید. از این رو نشان دادن محبت از طرف پدر معمول نبود و معتقد بودند بچه “لوس و نُنُر” بار می آید. این سخت گیری ها معمولا تا دوره جوانی و مستقل شدن فرزند ادامه داشت.
مادران نیز آن گاه که از ناآرامی کودکان به ستوه می آمدند و به نوعی می خواستند او را آرام کنند ترساندن از لولو، دزد، دیو، یه سر و دو گوش، سر سیاه ی دندون سفید، سگ و مانند آن ها بهترین ابزار برای این کار بود.
اگر کودک با زبان خوش آرام نمی گرفت ممکن بود تنبیه بدنی جای قربان صدقه رفتن را بگیرد و کودک به حال خود رها شود و آن قدر گریه کند تا خسته شود و دست بردارد یا به خواب رود. اندکی که بچه ها بزرگ تر می شدند و مادر نمی توانست آن ها را به خاطر خطایشان تنبیه کند، تهدید می کرد. با همه ی این احوال مهر مادرانه از بچه ها دریغ نمی شد و وقت سختی تنها پناهگاه آن ها مادر بود. لالایی دوران کودکی و قصه های شبانه ی او شیرین ترین خاطرات را بر جای می گذاشت و چون سخت گیری پدران را نداشتند بیش تر محبوب بچه ها بودند.

*برگرفته از کتاب “فرهنگ مردم داریون”، نگارش و پژوهش: جلال بذرافکن

ادامه دارد…( قسمت بعد: ادامه ازدواج در داریون: چندهمسری و ازدواج مجدد )