ديدگاههمه

قصه بی سر و سامانی داریون با یادی از زمین فوتبال این شهر

یوسف بذرافکن|

قصه بی امکاناتی داریون پایان ندارد . یادم است در مشرق داریون ،یک گودال بزرگی بود که آن را گود وجیه می گفتند . این گودال متعلق به مرحوم وجیه اله حقیقت جو بود و هنوز هم مقداری از آن وجود دارد.

خلاصه« گود وجیه » پاتوق بچه ها بود ، تابستان ها اطراف و داخل آن دوچرخه سواری می کردند ،بعضی وقت ها جایی بود برای درنه بازی . این گود باشگاه بچه های محروم از امکانات بود . یک سال باران بهاری آمده بود وگودال پر ازآب شده بود و بچه ها درآن شنا می کردند و چقدر خوشحال بودند که استخر شنا دارند.

در سالهای پایانی حکومت شاهنشاهی دولت زمینی که آن را« جا خرمنی» می گفتند و جایی بود برای کوبیدن خرمن های گندم و جو را به هر نحو بود تصرف کردو آن را صاف کرد و تبدیل شد به زمین فوتبال . تا مدتی جوان های فوتبالیست میله های دروازه ها را کول می کردند می بردند و می آوردند . قبل از این زمین هم جوانان کنار جاده قدیم شیراز داریون (باغ میرزا جواد) با توپ هایی که بادکنکی و بیضی شکل بود بازی می کردند .

هر روز شاید یک تا چند ماشین از جاده عبور می کرد که بعضی اوقات از بد حادثه یکی از همین ماشین ها می رفت روی توپ بچه ها و بازی تعطیل می شد روحشان شاد شهید گودرز عابدی و شهید امراله آتش آبپرور از جمله بازیکنان قدیمی بودند .

انقلاب اسلامی به پیروزی رسید و سی و چهار سال از آن گذشت ولی هنوز زمین فوتبال با هزاران خاطره همان شکلی باقی مانده است ، دست مسولین درد نکند که این قدر به حفظ آثار باستانی داریون اهمیت می دهند و این قصه بی سر و سامانی داریون نمی دانم تا چه موقع ادامه دارد …..

2 دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا