دفترچه خاطراتهمه

یاد نیکان (قسمت یازدهم) مرحومه صنوبر بذرافکن

یوسف بذرافکن|

نیکی و نیکو کاری فقط مختص مردان نیست ،زنان مومنه نیز در یاد و اذهان مردم نام نیکشان همیشه باقی است ،اصولا این زنان نیک و مادران نیکو کار هستند که مردان مومن و نیکو کار را پرورش می دهند و از دامن پاک آنها است که مرد به معراج می رود ..قرآن کریم از زنان نیکو کار در کنار مردان صالح و نیکو کار یاد می کنند و آنها را الگو و اسوه معرفی می کند . مناسب دیدم در ایام ولادت با سعادت دختر نبوت ، همسر ولایت و مادر امامت حضرت صدیقه کبری فاطمه زهرا سلام الله علیها در این قسمت از « یاد نیکان » از زن و مادری نیکو کار،مومنه ،صالحه و عفیفه که اهالی داریون از او به شایستگی یاد می کنند نام ببرم .مردم داریون سالها پس از وفات مرحومه «صنوبر بذرافکن » مادر حاج یادعلی بذرافکن هنوز به خوبی یاد می کنند .آن بانوی گرامی اهل عبادت و اطاعت خداوند بود و به گفته بزرگان و سالمندان شهر حتی تا سن هشتاد سالگی روزه اش را به جا می آورد .رفتارش با مردم خوب و پسندیده بود ، اخلاق نیکویش زبان زد خاص و عام بود ، کم سخن می گفت و آنگاه که زبان به سخن می گشود ، به اندازه و نیکو سخن می گفت ، اهل غیبت و دروغ نبود ، کلامش دلنشین و قلبش رئوف و مهربان بود ، در روزگاری که وضعیت معیشت مردم مناسب نبود از فقرا و بینوایان دستگیری می کرد ،از کودکان بی سرپرست و یتیمان مواظبت و مراقبت می کرد و دست محبت بر سرش می کشید ،به آنها محبت واحسان می کرد و چنین بود که هنوز همه از او به نیکی یاد می کنند خداوند ایشان و تمام زنان و مادران مومنه و صالحه را با سرور بانوان عالم حضرت فاطمه زهر سلام الله علیها محشور و همنشین فرماید .

7 دیدگاه

  1. روحشان شاد
    از اقای بذرافکن همکار گرامی هم ممنونم که این مطلب را فرستادند
    روز معلم بر شما معلم عزیز وهمکار گرامی مبارک باشد انشااله

  2. با سلام خدمت آقای بذرافکن
    از مطالب زیبا و خواندنی شما کمال تشکر دارم واز این که درمورد مادر مادربزرگم مطلب نوشتید باز هم از شما ممنونم خداوند روحشان راقرین رحمت کند وروز معلم را به شما تبریک میگویم.

  3. چگونه با شهدا رفیق شویم؟ نمی دانم تا به حال با کسی رفیق بوده اید یا نه، اما طبیعی است که هر کسی در طول زندگی با افراد زیادی ارتباط برقرار می کند; خواه این ارتباط قوی و صمیمی باشد، خواه ضعیف و در حد یک سلام و احوال پرسی. جالب است و شاید هم باور کردنش سخت باشد، اما واقعیت دارد و آن این که هیچ کسی نیست که به شهداء سلام بدهد و آنها را دوست داشته باشد و آنها با او رفیق نشوند. این که لفظ “رفیق” به کار می رود به این دلیل است که آنها خودشان را آن قدر به آدم نزدیک می کنند که دیگر از مرحله آشنایی و دوستی فراتر می رود و واقعا با آدم رفیق رفیق می شوند. حال اگر کسی بخواهد قدم پیش گذارد و با آنها رفیق بشود، این مرحله فراتر هم می رود شهدا با او می شوند اخوی و به اصطلاح داداش. این بستگی دارد که تا چه اندازه دلمان برای شهداء بتپد و با آنها صمیمی باشیم. خیلی ها مدعی اند که سال های سال با شهدا بوده اند و روزگاری، تمام فکر و ذکرشان با آنها سپری شده، اما امروز که در سرمای دنیازدگی همه چیز یخ زده است، حتی اندک حرارتی از گرمای خاطرات آنها را حس نمی کنند. چرا که دنیای شهدا، دنیای یخ زده نیست.

پاسخ دادن به سحر لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا