برای این کار عزم همگانی لازم است

متوجه شدیم که آقای جلیل زارع پی گیر ایجاد شهرک صنعتی در منطقه داریون است. پس از آن که گزارشی کوتاه از روند کار از آغاز تا کنون توسط وی در سایت داریون نما منتشر شد، سوالات زیادی ذهن مردم منطقه را به خود مشغول کرد.فکر کردیم شاید بهترین پاسخ به سوالات مردم عزیز منطقه داریون در ارتباط با این حرکت، گفت و گوی مشروحی با او باشد.آنچه در ادامه ملاحظه می کنید پاسخی است به این نیاز.

– از کی به فکر پی گیری شهرک صنعتی داریون افتادید؟ و با چه انگیزه ای ؟

همیشه آرزوی آن را در سر می پروراندم ولی به طور جدی و عملی از اول خرداد ۹۳٫

و چه انگیزه ای بالاتر از خدمت به مردم مظلوم و محروم زادگاهم منطقه داریون. من که عمری را دور از وطن، دست روی کلاه خودم گذاشته ام که باد نبرد، بی انصافی است اگر این چند روز واپسین عمر، این چند قدم هر چند ضعیف را هم برندارم و هم چنان بی تفاوت بمانم و فقط تماشاگر باشم.

این کم ترین کاری است که از این حقیر سراپا تقصیر بر می آید. امیدوارم مردم خوب زادگاهم، قصور و کوتاهی هایم را بر من ببخشند و حلال کنند که اگر چنین نشود، نمی دانم در پیشگاه باری تعالی چه پاسخی برای دستان خالیم دارم.

ممکن است توضیح دهید اولین اقدامتان چه بود ؟

پس از حضور فرماندار محترم شیراز در جمع مردم داریون در اول خرداد ۹۳، و تاکید ایشان بر ضرورت حل مشکلات منطقه با بهره گیری از امکانات موجود که یکی از راه کارها را ایجاد شهرک صنعتی و کارخانه در منطقه به منظور ایجاد اشتغال و جلوگیری از مهاجرت مردم منطقه داریون دانستند، احساس کردم باید به عنوان یک داریونی کاری کرد و قدمی برداشت تا این مهم زودتر به سرانجام برسد.

سریعا به دفتر جناب آقای دکتر قادری مراجعه کرده و طرح های ملی صنعتی که امکان پیاده کردنش در منطقه داریون هست را مورد بررسی قرار دادیم که ماحصل آن را در جزوه ای ۲۰۰ صفحه ای گردآوری کرده و فهرست آن را که شامل ۶۳ طرح صنعتی قابل اجرا در منطقه بود، در نامه ای خطاب به استاندار، فرماندار و نمایندگان محترم مردم با عنوان ” آن چه به جایی نرسیده همان فریاد بوده است ” در داریون نما منتشر کردم.

آیا به انتشار همین نامه اکتفا کردید یا دست به اقدام عملی و برگزاری جلساتی هم زدید ؟

به عنوان دومین گام، خدمت امام جمعه محترم منطقه داریون حاج آقا عزیزی رسیدم و موضوع را با ایشان مطرح کردم که با استقبال فراوان رو به رو شد. طرح ها را هم به ایشان تحویل دادم و ایشان نیز با بزرگواری راهنمایی و ارشاد فرمودند.

آیا موضوع را با سایر مسئولین هم مطرح کردید ؟

بله. پس از آن به شهرداری داریون رفتم و درخواست جلسه با شهردار را نمودم.

موضوع را با جناب آقای رستم پور مطرح کرده و طرح ها را به ایشان نشان دادم. ایشان نیز به گرمی از آن استقبال کرده و قول هرگونه همکاری را دادند.

آیا به برگزاری جلسات اکتفا کردید و یا دست به اقدام عملی هم زدید ؟

پس از آن به سراغ صاحبان سرمایه رفتم و موضوع را با آنان مطرح کردم. تعداد قابل توجهی از سرمایه داران داریونی ساکن و غیر ساکن، آماده همکاری و سرمایه گذاری شدند.

این موضوع را با مسئولین هم در میان گذاشتید ؟

بله. در تاریخ ۱۹ تیر ماه با وقت قبلی به دفتر جناب آقای دکتر قادری نماینده ی شیراز در مجلس شورای اسلامی رفتم و آمادگی مردم داریون را برای ایجاد شهرک صنعتی و راه اندازی طرح های ملی در قالب کارخانه در شهرک به اطلاع ایشان رساندم و پس از بحث و تبادل نظر در این مورد، از ایشان خواستم که از مسئولین شرکت شهرک های صنعتی بخواهند تا به داریون بیایند و ضمن برگزاری جلسه با نمایندگان مردم داریون در شورا و شهرداری، مقدمات کار را فراهم آورند. مثل یافتن زمین مناسب برای ایجاد شهرک صنعتی.

آیا ایشان درخواست شما را پذیرفتند ؟

بله. ایشان بلافاصله در حضور خود من با جناب آقای صداقت پور رئیس هیئت مدیره و مدیر عامل محترم شرکت شهرک های صنعتی استان فارس تماس گرفتند و از ایشان خواستند که سریعا ترتیب جلسه و بازدید از منطقه داریون برای یافتن راه کار عملی و زمین مناسب را بدهند. قرار شد روز شنبه ۲۱ تیر ماه این کار صورت گیرد.

بعد هم با شورا و شهرداری داریون تماس گرفتند و برقراری جلسه را به اطلاع ایشان رساندند.

آیا این جلسه برگزار شد ؟

بله. من بلافاصله با سرکار خانم جهاندیده –عضو شورا-تماس گرفتم و موضوع را با ایشان در میان گذاشتم و از ایشان خواستم که رئیس شورا را در جریان بگذارند.

پس از آن، خیلی زود آقای شکری با بنده تماس گرفتند و برای فردای همان روز جمعه ۲۰ تیر ماه قبل از نماز جمعه ساعت ۱۲ تا ۱۳ در مکان شهرداری داریون جلسه گذاشتند.

جلسه برگزار شد یا خیر و با حضور چه کسانی ؟

بله. جلسه راس ساعت ۱۲ با حضور ۴ تن از اعضای شورا (همه بجز آقای خورشیدی که به علت کسالت نتوانستند حضور پیدا کنند )برگزار شد و در مورد چند و چون جلسه روز شنبه ( فردای همان روز ) با مسئولین شهرک های صنعتی، تبادل نظر صورت گرفت.

می شود بگویید در جلسه ی مسولین شرکت شهرک های صنعتی چه گذشت و شرکت کنندگان در جلسه چه کسانی بودند ؟

بله. روز شنبه قبل از ظهر، آقایان مهندس علی صداقت پور رئیس هیئت مدیره و مدیر عامل محترم شرکت شهرک های صنعتی استان فارس، مهندس غلامحسن بهارلویی نژاد معاون محترم عمران و محیط زیست شرکت شهرک های صنعتی استان فارس، مهندس سید محمد کاظم اعتماد مدیر محترم امکان سنجی شرکت شهرک های صنعتی استان فارس و مهندس کاظم خلوصیان مشاور محترم مدیر عامل شرکت شهرک های صنعتی استان فارس و مدیر محترم شهر بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود(عج) استان فارس به داریون آمدند و جلسه با حضور آنان و دو نفر از اعضای شورای اسلامی شهر داریون ( سرکار خانم جهاندیده و سرکار خانم مردانه ) و جناب آقای رستم پور شهردار محترم شهر داریون برگزار شد.

یک نکته هم داخل پرانتز اضافه کنم و آن این است که در پایان جلسه از جناب آقای خلوصیان قول گرفتم که در بحث امور فرهنگی داریون مساعدت های لازم را داشته باشند. قرار شده با حضور امام جمعه محترم منطقه داریون حاج آقا عزیزی این مسئله پی گیری و اجرایی شود.

در جلسه، پیرامون چه مباحثی صحبت شد و آیا نتیجه ای هم در بر داشت ؟

مسئولین شرکت شهرک های صنعتی استان فارس، به اتفاق، موافقت صریح و قاطع خود را با اصل ایجاد شهرک صنعتی در منطقه داریون اعلام کردند که صورتجلسه شد و به امضای حاضرین در جلسه رسید.

ولی ایجاد شهرک صنعتی منوط و مشروط به آن شد که حدود پنجاه هکتار زمین مناسب این کار از طرف منابع طبیعی در اختیار قرار گیرد و پی گیری آن را هم بر عهده ی ما ( شورا و شهرداری ) گذاشتند که قرار شد در اولین فرصت جلسه ای به همین منظور با مسئولین منابع طبیعی داشته باشیم.

بعد از جلسه، به اتفاق،از مسیر داریون شیراز برای یافتن مکان مناسب، بازدید به عمل آمد و زمین های محدوده ی آرامستان احمدی ( یک کیلومتری به سمت داریون ) مورد تایید مسئولین شهرک های صنعتی قرار گرفت.

پس زمین هم مشخص شده است و همه چیز رو به راه است ؟

خیر. به همین سادگی هم نیست. ما نمی دانیم اصلا زمینی به وسعت پنجاه هکتار در این مکان متعلق به منابع طبیعی وجود دارد یا خیر ؟ و در صورت وجود، آیا مسئولین امر حاضر هستند آن را در برای این منظور واگذار کنند یا خیر ؟

با این حساب همه چیز مشروط به واگذاری زمین از سوی مسئولین منابع طبیعی است. اگر چنین چیزی صورت نگیرد، مسئله ایجاد شهرک هم منتفی است ؟

سوال های سخت سخت می پرسید!
در نگاه اول، بله. متاسفانه مدیران شهرک های صنعتی گفتند که ما قادر به خرید زمین نیستیم و تنها در صورتی که مسئولین منابع طبیعی زمین در اختیارمان بگذارند، اقدام به ساخت شهرک می کنیم.

و نگاه دیگر چیست ؟

نگاه دیگر پیشنهادی است که از طرف من در جلسه مطرح شد و مورد قبول و تایید واقع شد.

چه پیشنهادی؟

من مطرح کردم که بر فرض آن که چنین زمینی از طرف منابع طبیعی در اختیار قرار نگیرد و یا اصلا منابع طبیعی چنین زمینی به این وسعت در جایی مناسب در منطقه نداشته باشد، آیا شما حاضر هستید ساخت شهرک را به خود مردم و سرمایه گذاران داریونی بسپارید تا خود اقدام به این کار کنند ؟

و پاسخ آنان چه بود ؟

قبول کردند. قرار شد اگر زمینی از طرف منابع طبیعی در اختیار قرار نگرفت، که در این صورت ایجاد شهرک صنعتی دولتی نیز منتفی است، می توانیم در قالب بخش خصوصی، شهرک را با هزینه سرمایه داران داریونی و با مشارکت خود مردم زیر نطر مستقیم و همکاری و مساعدت تنگاتنگ شرکت شهرک های صنعتی استان فارس ایجاد کنیم.

فکر می کنید چنین چیزی امکانپذیر است ؟

اگر سرمایه داران و مردم همت و همکاری کنند و دست به دست هم بدهند، چرا که نه ؟

البته با پذیرش ایجاد شهرک صنعتی دولتی مشروط که شاید عملی نباشد، ظاهرا ما گزینه و راه دیگری نداریم.

یعنی اگر گزینه ی دوم هم منتفی بود، از شهرک صنعتی هم خبری نیست ؟

ما راه راحت و آسانی در پیش رو نداریم ولی سخت تر از عملیات های رزمندگان در میدان های جنگ حق علیه باطل که نیست! آیا رزمندگان ما می گفتند اگر این و آن نشد، خاکمان را دو دستی تحویل دشمن می دهیم !؟ یا با ایثار و جانفشانی، غیر ممکن را ممکن می کردند ؟

اگر هزار گزینه را هم دنبال کنیم و نشود، باید به فکر گزینه هزار و یکمی باشیم.

و فکر می کنید موفق می شوید ؟

شما فکر می کنید ما در آزاد سازی خرمشهر موفق بودیم ؟
من فکر می کنم ما هرگز قادر نبودیم تنها با اتکا به خودمان، خرمشهر را از دست دشمن تا دندان مسلح بعثی نجات دهیم.
خرمشهر را به فرموده امام راحل، خدا آزاد کرد. همان که مکه را هم در صدر اسلام فتح نمود.

البته جانفشانی رزمندگان و هشیاری و بیداری رهبر عزیز و فرماندهان و حمایت و پشتیبانی ملت عزیز، مقدمه این آزادی بود که حکمت الهی بر این استوار است که سرنوشت هیچ قومی را تغییر ندهد مگر آن که خود تغییر کنند.

اگر فرض کنیم که نصرت الهی منوط به همان مقدماتی است که شما می گویید، آیا سرمایه گذاران ما حاضر به سرمایه گذاری خصوصی هستند ؟ و آیا شما تا کنون در این مورد با کسی هم صحبت کرده اید ؟

نگفتم سوال های سخت سخت می پرسید!فکر می کنم حاضر باشند چرا که سرمایه اشان خیلی زود بر می گردد و سود خوب و حاشیه امنی هم دارد. من هم همچین بی کار ننشسته ام. با چند تایی صحبت کرده ام و به گمانم قبول کنند. ولی بر فرض هم که چنین نشود، آسمان که به زمین نیامده است. گزینه های دیگری هم هست. که باشد به وقتش.

یعنی شما به آینده این کار خوشبین هستید ؟

من و امثال من که هستیم که خوشبین باشیم یا نباشیم ! قرار نیست ما نتیجه را رقم بزنیم. ما مکلف به انجام وظیفه هستیم. نتیجه دیگر به ما مربوط نیست. همان که مکه را فتح و خرمشهر را آزاد کرد، در پی تلاش و استقامت و ایستادگی ما اگر حکمتش بر آن استوار باشد، نتیجه را رقم خواهد زد. حضرت عبدالمطلب(ع) نگهبان شترهای خودش بود، صاحب خانه، از کعبه محافظت کرد.و ما راضی هستیم به رضای او و در برابر اذن و اراده الهی تسلیمیم. هر چه خودش بخواهد.

چه توقعی از مسئولین و مردم منطقه دارید ؟
توقع داریم در این راه پر نشیب و فراز، تنهایمان نگذارند و بدانند که سرنوشتشان در دستان خودشان است. اگر دست به کار شوند و یا حداقل حمایت کنند و در صحنه بمانند، آن گاه امیدمان به خداست. ولی اگر هم چنان دست روی دست بگذارند و تماشاگر باشند، باز هم مثل قبل و قبل تر از قبل، هیچ اتفاق خاصی نمی افتد و آب از آب تکان نمی خورد.

به عنوان حسن ختام اگر صحبتی دارید، بفرمایید ؟

صحبت که زیاد دارم ولی باشد به وقتش.فعلا فقط همین را اضافه کنم که این فکر در ذهن مردم تداعی نشود که زارع نامی جلو افتاده است و دارد همه کارها را پی گیری می کند.

نه ! الحمدلله امام جمعه محترم منطقه عزمشان جزم است برای به ثمر رساندن این کار. با زارع ها یا بی زارع ها. شورا و شهردار و برخی دیگر از مسئولین هم دارند به جد تمام تلاش خوشان را می کنند. استاندار و فرماندار و نمایندگان مجلس و مسئولین شرکت شهرک های صنعتی و منابع طبیعی و … هم دست به کارند.

این یک کار جمعی است. فقط حمایت و پشتیبانی و حضور مردم در صحنه می ماند که این حقیر سراپا تقصیر هم صرفا به عنوان یک داریونی از دور و نزدیک دستی به آتش دارد. همین.

مردم هم قصور و کوتاهی های مرا ببخشند و حلال کنند. بلکه در روزی که جز خدا، هیچ فریاد رسی نیست، شرمنده خون شهدا نباشم. که این شرمندگی با هیچ چیز قابل جبران نیست.