رمان قلعه داریون | قسمت شصت و هفتم

نوشته:جلیل زارع|

رضاقلی بیگ، به محض رسیدن به خمسه، یک راست به منزل موسی بیگ، یکی از امرای افشار که مقداری از گنج نادری نصیب او شده بود رفت و پیغام ابراهیم خان که حالا دیگر نام ابراهیم شاه را بر خود گذاشته بود رساند و از او خواست که هر چه زودتر به اتفاق قوچه بیگ و ورثه ی صالح بیگ در تهران به حضور پادشاه ایران برسند.

قوچه بیگ، صالح بیگ و موسی بیگ، سه تن از امرای دربار نادرشاه بودند که به دستور علیقلی میرزا که پس از به سلطنت رسیدن، نام عادلشاه را بر خود نهاد، با وی همدست شدند و نادرشاه افشار را در اردوگاهش در فتح آباد قوچان به قتل رساندند و عادلشاه بعد از تصاحب گنج نادری در کلات، مقدار زیادی از آن را بین آن ها تقسیم کرد. صالح بیگ، در جریان قتل نادرشاه، زخم عمیقی برداشت و به واسطه ی همان زخم هم بعد از چند روز از پا در آمد و فوت کرد. بنابراین، سهم او از گنج نادری بین ورثه اش تقسیم شد.

موسی بیگ، از رضاقلی بیگ مهلت خواست تا با قوچه بیگ و ورثه ی صالح بیگ هم صحبت کند و نظر آن ها را هم بپرسد.

ابراهیم شاه، به رضاقلی بیگ اجازه داده بود بعد از انجام ماموریتش در خمسه، از همان جا راهی اصفهان شود و به قشون تقی خان بقایری و میرزا حسین خوئی که به دستور ابراهیم شاه قصد رفتن به شیراز را داشتند بپیوندد. ابراهیم شاه، پیش از این نیز پیکی را به شیراز فرستاده و صدور حکم تقی خان بقایری و میرزا حسین خوئی را برای تصدی حکومت فارس و ولایت شیراز به اطلاع میرزا محمد حسین شریفی، صاحب اختیار فعلی مملکت فارس رسانده بود.

هر چند، رضاقلی بیگ تصمیم داشت هر چه سریع تر ماموریتش را در خمسه به اتمام رسانده و راهی شیراز شود، ولی نمی توانست با درخواست موسی بیگ، آن هم در شهر خودش، مخالفت کند. این بود که به او سه روز مهلت داد تا با دوستانش صحبت کند و دستور پادشاه ایران را به اطلاعشان برساند.

موسی بیگ، به خانه ی قوچه بیگ رفت و ماجرا را برای او شرح داد. قوچه بیگ، پس از شنیدن سخنان موسی بیگ، رو به او کرد و گفت : « ابراهیم شاه به برادر خودش عادلشاه رحم نکرد و به بهانه ی حمایت از او بر او شورید و بعد از پیروزی، او را از دو چشم نابینا کرد. او حتا به اصلان خان که در اجرای نقشه هایش حامی پر و پا قرص او بود هم رحم نکرد و به ظاهر او را به تهران دعوت کرد؛ ولی دستور دستگیری او را صادر کرد و بالاخره هم در راه تهران او را به هلاکت رساند. اگر به دستور ابراهیم شاه عمل کنیم، به محض آن که پایمان به تهران برسد، ما را مورد شکنجه قرار داده و سراغ گنج نادری را از ما خواهد گرفت و بعد از تصاحب مال و اموال و داریمان ما را به دست جلاد خواهد سپرد. »

موسی بیگ گفت : « من هم می دانم وعده ی پست و مقام از جانب ابراهیم شاه، نقشه ای است برای کشاندن ما به تهران و صدور حکم قتلمان؛ پیش تو آمدم تا عقلمان را روی هم بریزیم و چاره ای بیندیشیم. خودت بهتر می دانی که اگر به دستور او عمل نکنیم، به زودی با سپاهی عظیم به خمسه حمله کرده و ما و خانواده امان را از دم تیغ می گذراند و اموالمان را به غارت می برد. »

قوچه بیگ گفت : « اگر تا دیروز خیلی راغب نبودم که پول بی زبانمان را خرج قشون و قشون کشی کرده و به کمک شاهرخ میرزا برویم، حالا دیگر مطمئنم که چاره ای جز حمایت شاهرخ میرزا نداریم. باید کمک کنیم تا شاهرخ میرزا بر ابراهیم شاه پیروز شود و شر او را از سر ما و اهل و عیالمان کوتاه کند. »

موسی بیگ گفت : « در هر حال، خطر هست. ما باید هوشیاری خود را حفظ کنیم و چهار چشمی مواظب اوضاع باشیم. روزی که به دستور علیقلی میرزا، کمر به قتل عمویش نادرشاه بستیم، می دانستیم که داریم چه ریسک بزرگی می کنیم. حالا هم وضعمان بهتر از آن زمان نیست؛ اگر به شاهرخ میرزا کمک نکنیم مجبوریم با ابراهیم شاه بجنگیم. تو فکر می کنی ما اگر همه ی مردم خمسه را هم به کمک بگیریم، می توانیم در برابر سپاه عظیم ابراهیم شاه مقاومت کنیم؟ ما چاره ای جز پیوستن به سپاه شاهرخ میرزا نداریم. شاهرخ میرزا به ما امان نامه داده و قول داده است پس از پیروزی بر ابراهیم شاه، هزینه ی بسیج قشون را تمام و کمال بپردازد و اجازه داده است تا بازگشت به خمسه، قشون خود را منحل نکنیم و بعد از رسیدن به خمسه هم دو هزار سرباز برای امنیت خود نگه داریم. ولی ابراهیم شاه، از ما می خواهد که بدون قشون به تهران برویم. حالا خودت بگو کدام راه را انتخاب کنیم ؟ کمک به شاهرخ میرزا برای نابودی ابراهیم شاه یا رفتن به تهران و تن دادن به سرنوشتی شوم و نامعلوم ؟ »

قوچه بیگ گفت : « در هر صورت ما به فرستاده ی شاهرخ میرزا قول همکاری داده ایم و عاقلانه نیست به وعده ی ابراهیم شاه دل خوش کنیم و با طناب پوسیده ی او توی چاهی برویم که در آمدن از آن کار حضرت فیل است؛ ولی بهتر است با ورثه ی صالح بیگ هم مشورت کرده و نظر آن ها را هم بپرسیم. هر چه باشد آن ها هم صاحب بخشی از گنج نادری هستند و از طرف ابراهیم شاه به تهران دعوت شده اند. »

موسی بیگ، نظر قوچه بیگ را پذیرفت و به اتفاق، نزد ورثه ی صالح بیگ رفتند و آن ها را متقاعد کردند که چاره ای جز حمایت شاهرخ میرزا و سرپیچی از دستور ابراهیم شاه ندارند.

بعد از سه روز، صاحبان گنج نادری در خمسه، نزد رضاقلی بیگ رفتند و آب پاکی را روی دست او ریختند و گفتند: « عرض سلام و جانثاری ما را به پادشاه ایران برسانید و بگویید ما پس از عمری خدمت در دربار عمویتان نادرشاه، آن قدر خسته هستیم که دیگر توان تصدی پست های درباری را نداریم. پادشاه بر ما منت بگذارند و اجازه فرمایند در ولایت خودمان چند روز باقی مانده ی عمر را به استراحت بپردازیم و دعا گوی پادشاه ایران باشیم. »

رضاقلی بیگ که اصرار را بی فایده می دید و نمی توانست آن ها را در شهر خودشان مجبور به عزیمت به تهران کند، از آن ها نا امید شد و پیکی به تهران فرستاد تا خبر نافرمانی امرای خمسه را به اطلاع ابراهیم شاه برساند و خود که ماموریتش را تمام شده می دید، طبق دستوری که از پیش صادر شده بود، راهی اصفهان شد تا به قشون تقی خان بقایری و میرزا حسین خوئی پیوسته و با آن ها عازم شیراز شود.