سه راهی مسجدالنبی،بقیع و مشهد…

عفت غیب اللهی|

باید سیاه پوش چه کسی بود،یا برای که گریه کرد. مانده ام دلم را به پنجره های بقیع گره زنم یا به ضریح آقای مهربانی ها.

بالاخره راه می افتم. عظمت وشکوه قبه الخضرا و مسجد النبی من را دیوانه وار به سمت خود می کشاند.یک جا می ایستم و سلام می کنم، بغض دلم می شکند گریه امانم نمی دهد، آقا جان: امروز رحلت تو نیست، رحلت عشق و امید است، جهان بعد از تو رنگ امید و ایمان را به خود ندیده است.

دلم می تپد برای بقیع ، لرزان لرزان به عقب نگاه می کنم و همان طور که دلم برای پیامبر خوبی ها تنگ می شود روانه بقیع می شوم. از پله های بقیع که بالا می روم، هنوز نرسیده بند دلم پاره می شود و به پنجره های بقیع گره می خورد سلام بر امام حسن مجتبی(ع)،و اینجاست که تمام حرفهای دلم در یک قطره اشک خلاصه می شود.

دقایقی نگذشته که کبوتر دلم می پرد برای ضریح مولایم امام رضا(ع)، وارد صحن می شوم و دوان دوان پای دلم را به سمت پنجره فولادش می کشانم و سلام می کنم.

هنوز سیاه پوش پیامبر و امام حسنم که باید در عزای تو خون گریه کنم. هوا کم کم سرد می شود، بغض آسمان هم می شکند و دل زمین را در داغ این بزرگان خیس می کند.

منبع:توریسم انلاین