دلم هوای مشهدالرضا دارد؛کبوتر دل من و کبوتران حرم…

عفت غیب اللهی|

نمی توانم حال دلم را با چند واژه قد و نیم قد آس و پاس بیان کنم اما بالاخره زبان چشمانم با قطره ای اشک به سخن باز می شود.

سرم را روی دستانم می گذارم و کمی بعد خودم را میان سیلی از جمعیت عاشقان می بینم که شعار رضا،رضا سر می دهند سرم را که بالا می آورم چشمم به گنبد و گلدسته ای می افتد که عجیب با حال دلم عجین شده است درست آمده ام ، اینجا حرم امام خوبی هاست.

در کمال ناباوری، بریده بریده امامم را صدا می زنم. کنار پنجره فولادش می روم و دل گنهکارم را گره می زنم به نگاه مهربانش، می دانم حالا که مرا مهمان کرده است دست خالی از اینجا برنخواهم گشت، پس آقا جان ، من دخیل التماسم را به چشمت بسته ام ، بی پناهم، خسته ام آقا به دادم می رسی؟

وقتی صدای سبز اذان در گوش مناره ها می پیچد سریع از جایم بلند می شوم. وضو می گیرم و در سقاخانه دلم آماده اقامه دو رکعت نماز تحیت می شوم.

نمازم را می خوانم و به ضریح نزدیک می شوم غوغایی برپاست سلام می دهم و زیارت نامه را می خوانم در میان آن شلوغی گوشه ای می نشینم و به فکر فرو می روم، روز شهادتش من را میهمان صحن کبوترهایش کرده است حتما حکمتی دارد.

حال عجیبی دارم، بغض دلم می شکند و چشمانم بارانی می شود کبوتر دلم را میان کبوترهای حرمش رهامی کنم، سبک می شوم آنقدر سبک که خودم را میان کبوترها می بینم. همین بس که حکمت دعوتت را فهمیدم !

توریسم آنلاین