چند ســـــوال بی جــــــواب ! | مشکلات داریون در 30 نما!

… من به خود نامدم این جا که به خود باز روم
آن که آورد مرا باز برد در وطنم

سلام آوا جان … ( ببخشید می دانم طولانی می شود ! )

… این که برخی از مردم که متاسفانه تعدادشان هم به خصوص در داریون کم نیست، نان خوردن هم ندارند را می دانم و خیلی هایشان را هم می شناسم.

اما وظیفه ی انسانی به ما حکم می کند تا آخرین لحظه ای که در این کره ی خاکی هستیم برای همین مردم، در حد توان خود گام برداریم. گاهی با زبان، گاهی با رفتار و گاهی هم با عمل.

ماه رمضان آمد… ماهی که متعلق به خالق بی همتاست.
شاید در این ماه کمی به خود آییم و اندشه کنیم و آنان را که تو می گویی و خیلی هایشان را هم تو و هم سایر داریونی ها می شناسند، را کمی بیش تر دریابیم و وقتی سر سفره ی سحر و افطارمان نشسته ایم کمی هم به این فکر کنیم که می دانیم در همسایگیمان چه می گذرد ؟ چند خانه آن طرف تر چه خبر است؟ همین را که داریم تناول می کنیم آن ها هم دارند؟ دست محبتی که بر سر خانواده امان می کشیم و یا بر سرمان کشیده می شود بر سر آن ها نیز کشیده می شود ؟ و … و … و …و این وظیفه ی انسانی ما و قبولی نماز و روزه ی ما در رمضان و ماه ها و روز و شب ها و ساعت ها و لحظه های دیگر است.

… و اما در کنار این جزءنگری ، به عنوان اشرف مخلوقات وظیفه ی سنگین تری هم در قبالشان داریم. وطیفه آموختن ماهی گیری نه به جای که در کنار ماهی دادن.

من که غافلم و خدا به فریادم برسد در روزی که فریاد رسی نیست، اما آنان که محب اویند و نزدش قرب و منزلتی دارند، لحظه لحظه ی عمرشان را برای فقر زدایی مادی و فرهنگی و … در تلاشند و هرگز هم خسته نمی شوند.

داریون را همین حرف هایی که درست هم هست و تو با دل پاک و بی آلایشت صادقانه می گویی، داریون نگه داشته است و داریانش نمی کند ! همین سوال های بی جواب !

… و تا اندیشه نکنیم و جوابی برای سوال های به ظاهر بی جواب پیدا نکنیم، هم چنان شاهد سفره ی خالی و شکم گرسنه ی مردم مظلوم منطقه ی محروممان خواهیم بود!

… آوا جان ! من که کسی نیستم و جز حرف و حرف و حرف و حرف، قدمی بر نمی دارم و حرفم هم فقط حرف است و بس !و لی آنان که حرفشان با عملشان یکسان است، هرگز اهل نا امیدی و عقب نشینی نیستند.

و اما چون روی سخنت با من است از خودم بگویم گرنه من عددی نیستم که منم بزنم:

آوا جان ! به خدایی که جان من و تو در ید قدرت اوست اگر هزار بار بمیرم و زنده شوم و باز هم بمیرم و زنده شوم و اگر هزار بار بگویم و بنویسم و باز هم بگویم و بنویسم و هیچ کس هم برای حرف های صد من یه غازم تره ای خرد نکند، از پا نمی نشینم و لب از گفتن و قلم از نوشتن باز نمی دارم و باز می گویم و می نویسم و دنبال این هم نیستم که به حرف هایم اهمیتی بدهند یا ندهند که لابد عیب از من است که حرف هایم بی اهمیت هست و همین طور هم هست ولی منِ غافل و قاصر ، در زندگیم عادت به عقب نشینی و پا پس کشیدن نداشته ام و از این پس هم اگر عمری باقی بماند و خدا بخواهد ،بس نخواهم کرد هر چند مطلب به درد بخوری هم نداشته باشم که ندارم و شرمنده ی دستان خالی و خاکیم هستم.

… اما سایت مال جلیل زارع نیست که تعطیلش بکند یا نکند ! صاحبی دارد که من نیستم. خودش می داند با آن چه کار کند ! اشتباه برداشت نشود ، آقای داریون نما هم به اقرار مکرر و مستمر خودش صاحب داریون نما نیست، متولی آن است و به همین هم افتخار می کند که در این ولولای ندانم از کجا و چرا، افتخار هم دارد !

صاحب داریون نما، البته پس از خدا و به اذن خدا، همه ی داریون نمایی هایند و تا وقتی یکی حتا یک داریون نمایی باشد این سایت تعطیلی بردار نیست !

خدا و شما و مردم خوب زادگاهم مرا به خاطر دستان خالی و خاکیم ببخشند و حلال کنند.

باقی بقایتان…

… تو را نمی دانم ولی من زمانی را به یاد دارم که داریون روستایی بود آباد و آزاد.

آباد از این نظر که توقع ما از یک روستا، دشتی است سرسبز و خرم با مزارع و باغ ها و گله و گوسفند و مرغ و خروس و …

و مردمی صبور و زحمت کش که در خانه های کاه گلی زندگی می کردند؛ با اسب و الاغ و قاطر رفت و آمد می کردند و به حاصل دسترنج خود قانع بودند و با نعمت های خدادادی که در اختیارشان بود لقمه ای نان حلال در می آوردند و می خوردند و روزگار می گذراندند و گله ای هم از کسی و مقامی و مسئولی نداشتند !

که اگر به شهری که بغل گوششان است نیاز داشتند، آن شهر بیش تر به آن ها نیاز داشت

… و اما آزاد از این نظر که روستایی بودند و با رسم و رسوم و توقعات روستایی هم زندگی می کردند. بعد از سال ها برقی آمده بود و خانه هایشان را به جای چراغ گردسوز و … با آن روشن نگه می داشتند؛ لوله کشی آبی تا توی حیاطشان آمده بود و به جای آن که دولوچه و مشک و کاسه و کوزه و دیگ و دیگبرشان را بردارند و بروند لب چشمه یا تنگه در و … برای آوردن آب پاک و طاهر، از تنها شیر آب وسط حیاطشان آب بر می داشتند و حوض وسط حیاطشان را پر می کردند و باغچه های سرسبز توی حیاطشان که سبزی تر و تازه و میوه و سایه و هوای پاک و طراوت و تازگی برایشان به ارمغان می آورد را ابیاری می کردند و ….

دخترشان را که می خواستند شوهر بدهند جشن می گرفتند نه عزا ! چون توقع جهیزیه آن چنانی نبود. خانواده ی داماد از آن ها چیزهایی را نمی خواستند که شهر نشینان می خواستند. از دادماد هم خرج و برج های آن چنانی و ماشین و خانه ی مستقل و کار و بار آن چنانی و اسم و رسم دار و دهان پر کن نمی خواستند. ازدواج ها هم مثل زندگی ها هر چند پر زحمت ولی راحت و رضایت بخش بود.

بچه ها اسباب بازی هایشان را با گل بی خرج درست می کردند. زن ها قالی بافی را افتخار می دانستند و اگر صندوق قرض الحسنه ای نبود علی عبدالله ای ( مرحوم علی هوشمند ) بود که قالیشان را پیش خرید کند و یا مواد اولیه ای در اختیارشان قرار دهد تا برای او قالی ببفانند و مزد خود را بگیرند.

امکان نداشت دختر و زنی بی کار بماند ! برای خرج و برج عروسی و راه انداختن کار و کاسبی هم از همان علی عبدالله وام می گرفتند. بدون منت و زحمت و سند و چهار پنج تا ضامن و کوفت و زهر مار !

مرد بی کار که نبود هیچ نوجوان و جوان و کودک بی کار هم نداشتیم؛ به لطف خدا و تلاش خود مردم روستا، مزارعی داشتیم و باغ هایی و دامداری هایی که حالا حالاها برای آن ها کار داشت و حتا گاه زنان هم دوشادوش مردان به کشاورزی می پرداختند. این از کارگرانمان؛ صاحبان زمین که دیگر برای خودشان کلی برو و بیا داشتند و ناز و نعمت.

آن موقع را که من به یاد دارم و تو شاید فقط شنیده باشی، داریون این گونه بود و من هم آن موقع شاید تو سن و سال تو بودم و گله ای هم نداشتم. و از روستایم و مردمش راضی بودم و با عشق و علاقه در روستایم قدم می زدم و حسرت چیز دیگری هم برایش نداشتم. زمان کمی عقب تر که من بچه بودم که دیگر از این هم بهتر بود و …

تا این جای قصه را داشته باش تا به زمانی برگردیم که تو و هم سن و سال های تو کاملا به یاد دارید و بهتر از من می شناسیدش…

… و این ها مشت نمونه ی خروار بود ، آوا جان !

اگر هم ما نمی خواستیم شهر داشته باشیم و شهری باشیم، روستایمان را شهر کردند و خودمان را شهری ! شهر را که چه عرض کنم ولی نام شهر را که بستند بیخ ریشمان !

توی شهر دیگر نمی شود مثل روستا زندگی کرد ! نام شهر با خودش کلی دنگ و فنگ و بر و بیا و خرج و برج و گرانی و صد جور مصیبت و آسیب و دردسر و کوفت و زهر مار می آورد ! نمی آورد ؟

خب اگر همراه با نام شهر، امکانات و رفاهیات و فرهنگش هم بیاید که نور علی نور است ! کی از پیشرفت بدش می آید ؟ زمانه، زمانه ی پیشرفت و ترقی است عزیز !

همه ی حرف من این است : از شهر انتظار هایی است که از روستا نیست ! وقتی رضایت می دهند داریون بشود شهر، باید بودجه و امکانات و تسهیلات و … هم بهش بدهند.

من دیگر نمی توانم توی شهر، ارزان و مفت و مجانی خانه دار شوم ! نمی توانم به این سادگی ها کار گیر بیاورم ! کار روستایی که دیگر نیست و کارخانه و اداره های در خور و شان هم که هنوز نیست که با خودش کار و بار بیاورد ! پس من نوجوان و جوان چه کنم !؟ خیابان ها را متر کنم یا خدای ناکرده ، گوش شیطون کر، زبانم لال، بروم دنبال بزهکاری و اعتیاد و … !؟

زمان دیگر به عقب برنمی گردد ! ما چه بخواهیم و چه نخواهیم نام شهر روی زادگاهمان گذاشته شده است و خودمان هم شده ایم شهری ! خب اگر می خواهیم نام شهر برازنده ی زادگاهمان باشد باید به نیازهای ضروری آن هم پاسخ دهیم. گرنه همان روستای بی دردسر و خرج و برج را داشتیم !

آوا جان ! من فقط برای مثال و به این منظور که شما کاربران عزیز نیز آن چه به ذهنتان می رسد را فهرست کنید، به برخی از این نیازها اشاره کردم. همین. که به قول شما همه اش هم تکرار مکررات بود و گوش شنوایی برایش پیدا نمی شود !

شهر ، آّب شرب نمی خواهد !؟ سامانه ی فاضلاب نمی خواهد !؟ فضای سبز نمی خواهد !؟ توسعه ی شبکه ی اینرنت و زیر ساخت مناسب نمی خواهد !؟ بازارچه نمی خواهد !؟ وسایل حمل و نقل عمومی درون و برون شهری نمی خواهد !؟ شعبات ادارات نمی خواهد !؟ شعب دانشگاه جامع علمی کاربردی، هنرستان های صنعتی، مدارس نمونه مردمی و تیزهوشان و … نمی خواهد !؟ ورزشگاه و تفریحگاه و کارگاه و آموزشگاه و … نمی خواهد !؟ کدامش را نمی خواهد و من به گزاف و آرمانی گفته ام، آوا جان !؟

تا بعد …

با سلام
از مدیر محترم سایت داریون نما میخواهم که بار دیگر این مطلب را منتشر کنند.
درد همان درد هست و درمان هم …
با تشکر