“کمپین مجازی برای توسعه داریون”(2)/چشم انداز اقتصادی داریون

طالع نامور|

از دیرباز منطقه داریون به عنوان یکی از قطب های کشاورزی شهرستان شیراز مطرح بوده است.

روزگاری را به یاد داریم که کشاورزان داریونی در طرح گندم 6+ (طرحی که در آن از کشاورزانی که بیش از 6 تن محصول در یک هکتار برداشت می کردند تقدیر می شد) می درخشیدند. ماه های آخر بهار و ابتدای تابستان، به واسطه برداشت گندم شور و شعف گسترده ای بین مردم موج می زد. تابستان با برداشت سایر صیفی جات ادامه می یافت و نوبت به پاییز که می رسید ارزن و ذرت از زمین های کشاورزی بدست می آمد.

زمین های داریون حاصلخیز بود و چاه های کشاورزی پر آب. در داریون کمتر کسی بیکار بود. اغلب مردم یا مالک زمین کشاورزی بودند و یا اینکه در زمین های کشاورزی سایرین مشغول به کار می شدند. برخی نیز به دامپروری می پرداختند. دانه های درخشان انگورهای باغ های داریون را در فصل تابستان از یاد نمی بریم. سیب زمینی داریون شهره خاص و عام بود و عطر خیارسبزهای این دیار هوش از سر انسان می برد. در آن روزگار نه چندان دور، اقتصاد داریون مبتنی بر کشاورزی تعریف شده بود و هیچ از مردم داریونی و حتی مسئولین نیز فکر نمی کردند که این منطقه نیاز به توسعه فعالیت های اقتصادی در سایر حوزه های کسب و کار را دارد.
لیکن امروز، از آن همه رونق و شکوفایی کشاورزی خبری نیست. چاه های آب خشک شده است. زمین های کشاورزی همانند سابق قابل کشت و محصول دهی نیستند. خشک سالی های پیاپی و برداشت بی رویه از منابع زیر زمینی حتی خطر رانش زمین و بیابان زایی را در منطقه جدی نموده است.

بسیاری از کشاورزان زمین های کشاورزی خود را رها کرده اند و در جستجوی یافتن شغلی جدید سرگردان شده اند. فرصت طلبان نیز چشم طمع به زمین های منطقه دوخته اند و باغ شهرهای قارچ گونه، در حال رشد هستند که بدون شک تهدیدی جدی برای آینده منطقه هستند.

با این اوضاع و احوال، آیا باز هم می توان آینده داریون را مبتنی بر کشاورزی تصور نمود؟ آیا کودکان و جوانان داریونی می توانند همانند اجداد و پدران خود باز هم براساس کشاورزی امورات خود را بگذرانند؟ آیا وقت آن نرسیده که به این موضوع بیندیشیم که چشم انداز اقتصادی داریون چیست؟
در نوشتارهای آتی در خصوص گزینه های محتمل برای آینده اقتصاد داریون بحث خواهیم کرد. شما نیز با ذکر دیدگاه های خود ما را همراهی نمایید.