یوسف بذرافکن|
امروز به یاد دوران کودکی به محله های قدیمی سر کشی کردم از کنار منزل مرحوم پدر بزرگم مرحوم شیخ شکر علی جهانی عبور کردم به سالن ورزشی داریون رسیدم گروهی از نوجوانان و جوانان ورزشکار را دیدم که پشت در های بسته سالن ایستاده بودند .
به محل مسجد مرحوم سید عباس رضایی رسیدم که هنوز مخروبه بود و از آن فقط یک گودال بزرگ باقی مانده بود با خودم فکر کردم اگر این مسجد درست می شد حداقل ورزشکاران می توانستند نماز خود را در مسجد بخوانند از مسجد که گذشتم به محله های معروف به پشت قلعه رسیدم.
این محله همانند قبل انقلاب باقی مانده بود و فقط اندک تغییری پیدا کرده بود .در آنجا هنوز کوچه ها خاکی بود مردl فقیر در آنجا زندگی می کردند .خانه ها گلی بود و سگ های ولگرد در کنار آب های راکد پرسه می زدند !به غیر از پارک محله ای مزرعه از خدمات شهر داری چیز دیگری مشاهده نکردم.
گروهی از بچه ها در همان کوچه های خاکی و قدیمی بازی می کردند .آنجا که بودم کاملا احساس کردم که اینجا پایین ده است و آنجا که شهرداری ومجتمع فرهنگی قرار گرفته است بالای شهر .
یادم می آید که عبدالله مبشری شهر دار وقت در یک جلسه عمومی در مصلی با کمال افتخار اعلام می کرد شهر داری طرحی جامع برای محله های قدیمی دارد که با اجرای آن شهر داریون دگرگون می شود از آن زمان تا کنون ده سال می گذرد !
عجب شهرداري بود !
فقر قد مي کشد و ما کوتاه ترمي شويم …