13 اردیبهشت سالروز شهادت شهید سید حسن زارعی

…. سرانجام، زمان موعود فرا رسید. سیزده فروردین سال ۱۳۶۴ را می گویم. حسی که برای ما خاکیان، غریب و نا آشناست ولی برای افلاکیانی چون تو آشنا، به سوی میعادگاه عاشقان کشاندت.

یادت هست عزیز؟ با گام هایی محکم و استوار و دلی آرام به سوی دوستت رفتی که داشت خود را برای پست نگهبانی آماده می کرد. اسلحه را از او گرفتی و به جای او به سنگر رفتی. و این آخرین ماموریتت در این دنیای فانی بود.

دلم هوای در آغوش کشیدنت می کند. تو را صدا می زنم. رویت را بر می گردانی و نگاهم می کنی. چند قدم به تو نزدیک می شوم ولی …

… سوت خمپاره ای، آواز عشق را در گوشت زمزمه می کند. خمپاره، کنار سنگر منفجر می شود و ترکش هایش پشت سرت را نشانه می رود. جسمت را در آغوش می کشم. جسمی سرد که روح گرمش به ملکوت اعلی پیوسته است.

… و حالا در این ولولای تنهایی و بی کسی، این آشنای وامانده از قافله ی عشق، سالروز شهادتت را ارج می نهد و از تو می خواهد نزد خدای عاشقان شفاعتش کنی بلکه او هم لحظه وداع ، شربتی از لب لعش بچشد و برود.

روحت شاد و یادت گرامی باد…

…. سرانجام، زمان موعود فرا رسید. سیزده فروردین سال ۱۳۶۴ بود. حسی که برای ما خاکیان، غریب و نا آشناست ولی برای افلاکیانی چون سید حسن، آشنا، او را به سوی میعادگاه عاشقان کشاند. با گام هایی محکم و استوار و دلی آرام به سوی دوستش رفت که داشت خود را برای پست نگهبانی آماده می کرد. اسلحه را از او گرفت و به جای او به سنگر رفت. و این آخرین ماموریتش در این دنیای فانی بود.
سوت خمپاره ای، آواز عشق را در گوشش زمزمه می کند. خمپاره، کنار سنگر منفجر می شود و ترکش هایش پشت سرش را نشانه می رود.