یوسف بذرافکن|
با سلام از جناب آقای روح الله قربانی مرد همیشه دوربین بدست داریون نما از لطف شما متشکرم .اما این بار اصلا فکر نمی کردم با دوربینش چنین قصدی دارد !
خدا وکیلی فعالیت های فرهنگی در داریون خیلی کم رنگ است . من خودم بعنوان یک فرهنگی شرمنده ام .
شرمنده از اینکه نتوانسته ام قدم مهمی برای داریون بردارم . من زادگاه خودم را به اندازه جانم دوست دارم . خود را تا پایان عمر مدیون زادگاهم می دانم و بیشتر اوقات از اوضاع داریون و عدم پیشرفت آن غصه می خورم .
این چند جمله آقای قربانی زخم دلم را تازه کرد . قصد ندارم کسی را مقصر اوضاع فعلی داریون معرفی کنم . چون مقصر اصلی خود ما هستیم . سال ۱۳۶۶که بعنوان معلم به خرامه رفتم خرامه بخش بود ولی حالا سال ها است که خرامه به شهرستان تبدیل شده است و در مجلس شورای اسلامی نماینده دارد .
آقایان وزاء به خرامه می روند در حالی که از جلو داریون عبور می کنند ! هرچند داریون هم در ۳۶ سال بعد از انقلاب پیشرفت هایی داشته اما در مقایسه با خرامه و حتی مناطق کم جمعیت تر قابل قیاس نیست . بیش از بیست سال است که تنها کانون فرهنگی هنری داریون فاقد ساختمان است .تنها زمین ورزشی آن بعد ازگذشت ۳۶ سال خاکی باقی مانده است .
تنها ساختمانی که قرار بوده بیمارستان شود به در مانگاه تبدیل شده است . هیچکدام از منازل و اماکن شهر داریون سند ملکی ندارد .
نمایندگی آموزش و پرورش داریون پنجاه سال است که به صورت نمایندگی باقی مانده است ، ۳۶ سال است که قرار است داریون به بخش تبدیل شود و ده ها مشکل لاینحل دیگر که همه این مشکلات من را به شدت ناراحت می کند .
چند روز قبل جلسه ای در مجتمع فرهنگی گل های باغ نبوت شهر داریون تشکیل شد حقیر و تعدادی از معتمدین همه ی این مسائل را با آقای مهندس اکبری در میان گذاشتند تا ببینیم آیا اوضاع در آینده تغییر می کند یا بازهم وضع به همین منوال ادامه پیدا می کند ؟
ان شاء الله تغییر میکند
خدابزرگه…
ان شاء الله ایشون (آقای بذرافکن) زنده یاشند.