یوسف بذرافکن|
درگذشته نه چندان دورهمه مردم ازحال یکدیگر خبر داشتند با یکدیگر رفت و آمد می کردند به یکدیگر کمک می کردند ، به عیادت و احوالپرسی یکدیگر می رفتند.
اما امروز در عصر « ارتباطات » اغلب اوقات از احوال یکدیگر بی خبر هستیم ! کمتر کسی به عیادت بیماران می رود . ارتباط ها حداکثر به یک پیامک محدود شده است .
راستی چرا این قدر از همدیگر دور شده ایم ؟ چرا کنار یکدیگر می نشینیم اما از احوال یکدیگر خبر نداریم ! چند روز قبل از یکی دوستان احوال یکی از جانبازان داریونی دفاع مقدس جویا شدم . گفت : مدتی است که بیمارشده است !
بسیار متاسف شدم که ما چقدر ازیکدیگر غافل هستیم . چرا ما نباید به عیادت و احوالپرسی جانبازی برویم که سلامتی خود را برای امنیت آرامش ما فدا کرده است ؟
یادم است مرحوم حجت الاسلام رضایی در زمانی که امام جماعت مسجد بود و آن زمانی که نماز های جماعت شلوغ را در حسینه ولی عصر (عج) برگزارمی کرد به محض آنکه مطلع می شد یکی از اهالی بیمار شده است اعلام می کرد من برای عیادت فلانی نوبت گرفته ام هر کس می خواهد بیاید .
مرحوم رضایی خودش میوه یا شیرینی خریداری می کرد و با جمعی از مردم به عیادت فرد بیمار می رفت . اما حالا از آن سنت های خوب چندان خبری نیست !
