بخش کردم داریون را، بخش اول درد/ درد و رنج بی کسی ها و نداری ها/دیده ام اما، من این جا شرم را در چهره بابا، دست خالی شرم هم دارد !

بخش کردم داریون را، بخش اول درد
درد و رنج بی کسی ها و نداری ها :

اشک به چشمانم آورد این دردنامه. نمی دانم درد نامه اش بگویم یا رنجنامه و یا بخشنامه. شاید هم بخشنامه ای پر از درد و رنج !

بخش دوم، آیه های یاس
می شود، معنا ندارد !
می توان هم، مال از ما بهتران، شاید :

تا بوده و نبوده توی داریون یاس بوده است و نا امیدی و نمی شود ها، مخصوصا بین مسئولینی که دنبال دردسر نیستند !

بخش سوم را، نه می گویم نه خواهم گفت
هیچ کس باور ندارد
بیخ گوش شهر حافظ
داریون، اما، بی حفاظ و بی سرانجام است ! :

داریون پر است از حرف هایی که نباید گفت که اگر گویم زبان سوزد نه گویم مغز استخوان سوزد !

با که گویم قصّه ی پر غصّه ی شهرم ؟
دگر گوش شنیدن نیست !
گوش هم باشد، شنیدن مثل دیدن نیست ! :

تا دلت بخواهد داریون گوش های کر و چشمهای کور دارد ! گرنه در همین داریون نما پر است از گفتنیها و دیدنیهایی که شنیده و دیده نمیشوند !

گفت بابایی که می دید و ندیدندش :
« آب، چون بابا ندارد،
دست دارد، چرخ صنعت را بگرداند »

دوره اش کردند: ” کیش و مات ! ”
یعنی این جا، تخم صنعت بی بر و بار است :

این یکی دیگر خیلی دلم را میسوزاند ! چوب لای چرخ صنعتی گذاشتند که سر زا رفت !

… بعد از آن، هرچند
چشمه ی چشمان بابا
آب دارد،
لیک دستی نیست
تا بابا بکارد در زمین هایش :

کاش مرهمی پیدا میشد برای دل داغدار پدران و مادران قربانیان جاده شیراز داریون!

… دستی آخر، داریون را بخش خواهد کرد
بخش اول “دا “، دوم ” ری ”
آخرش هم، نوش دارو ” یون ” !!! :

بدون شرح !