یوسف بذرافکن
قدر داشته های خود را نمی دانیم و آنگاه که آن ها را از دست دادیم افسوس و دریغ می خوریم در حالی که دیگر افسوس و دریغ فایده ای ندارد . پدر و مادر ، پدر بزرگ و مادر بزرگ ، خواهر و برادر ، دوست و همسایه داریم ولی از آنها کمتر سراغ می گیریم !
جوانی و سلامتی داریم ولی قدرش را نمی دانیم !آنگاه که پیر و بیمار شدیم تازه یادمان می آید که چه نعمت هایی را از دست داده ایم ، دوست و رفیق خوب داریم و گاهی حتی یک پیام هم نمی فرستیم ! البته بدتان نیاید ما داریونی ها با غریبه ها بهتر از همشهریان خودمان رفتار می کنیم ،به غریبه ها بیشتر احترام می گذاریم ،البته احترام به غریبه ها اشکالی ندارد اما شکستن دل دوستان عیب بزرگی است که بعضی از ما آن را به راحتی انجام می دهیم .
این عیب بزرگی است که ما آنچه را خودمان داریم از بیگانه طلب می کنیم ، جلو غریبه ها تعظیم می کنیم ولی به نیروهای باارزش خودمان ارزش نمی دهیم .دیگران را روی سر نگه می داریم و هم شهری های خودمان را لگد مال می کنیم .اگر در اداره و نهاد و ارگانی نیروی کارآمدی از خودمان باشد قدرش را آن طور که شایسته است نمی دانیم . هیچگاه مراسم تجلیل برگزار نمی کنیم اما مراسم ترحیم را باشکوه برگزار می کنیم .
در روز کارمند برای یک کارمند شریف یک دسته گل ساده هدیه نمی آوریم اما در مجلس ترحیمش طبق گل می بریم . بیاید بیشتر قدر یکدیگر را بدانیم و با یکدیگر مهربان تر باشیم .
از وقتی نماز را داخل فضای سربسته بردند جمعیت نماز کزاران نصف شد
حیف از احمد زارع که زود از بین ما رفت . خدایش رحمت کند