فرهنگ مردم داریون / قسمت هشتاد و چهارم: اسم های صوت در گفت و گوهای مردم داریون
به کوشش: جلیل زارع
افزون بر اسم صوت های عمومی به موارد زیر می توان اشاره کرد:
• بوی: اگر با صدای کشیده ی “و” ادا شود، از اصواتی است که هنگام درد کشیدن بر زبان جاری می گردد. اگر با سرعت ادا شود، از الفاظ تعجب است.
• تاقَّه: صدای بلند شکستن اجسام سخت یا برخورد آن ها
• تِرِتاپ: صدای به زمین خوردن انسان یا افتادن چیزی
• پُلق پُلق: صدای جوشیدن و بالا آمدن آب
• پوروک: صدای ترکیدن توپ، لامپ، بادکنک و …، صدای گریه ی ناگهانی
• جِلِز و وِلِز: سوختن چیزی که آبدار باشد. نیز صدای سوختن مو
• چِرِقه: صدای انگشتان. صدای شکستن چوب
• چیر: صدای ناله و فریاد
• خِس: صوتی است برای نگه داشتن مرغ خانگی و گرفتن آن
• سیریق سیریق / سیریقه: صدای گریه
• شالاپ شولوپ: صدای راه رفتن یا حرکت چیزی در آب
• شِمه شِمه: برای به لانه فرستادن مرغ و جوجه هایش به کار می رود.
• قیچ قیچ: صدای ریختن شیر در ظرف هنگام دوشیدن شیر
• گُرامب، گُرُگامب: صدای افتادن چیزی سنگین و بزرگ به زمین
• گُرُپ: صدای آتش گرفتن چیزی به طور ناگهانی
• گوف: صدای افتادن یا فرو ریختن چیزی مانند دیوار
• لوکه: صدای کشدار سگ و گرگ و روباه
• مِلچَه: صدای دهان هنگام خوردن غذا
• موکه: میو میو کردن گربه
• وَردا وَردا: خطاب به مرغ به کار می رود برای این که جوجه هایش را جمع کند.
• ونقه: صدای گریه ی کودک
• هارّه: عرعر خر
• هاکوتی: صدا زدن سگ برای خوردن چیزی
• هردامب: صدای افتادن چیزی به زمین با صدای بلند
• هِرِلِق: صدای به زمین خوردن انسان
• هُش، هِرهُش: لفظی است که برای نگه داشتن الاغ به کار می رود. هُش نیز گفته می شود.
• هوف، هوفکه: صدای مار
• برگرفته از کتاب “فرهنگ مردم داریون”، نگارش و پژوهش: جلال بذرافکن
• ادامه دارد … (قسمت بعد: برخی پندهای حکیمانه در گفت و گوهای مردم داریون)
