یوسف بذرافکن
وقتی به اول روستای بردج رسیدیم صدای عزاداران به گوش می رسید ، کوچه های خاکی و خانه های کاه و گلی بردج من را به خود به دوران کو دکی ام برد . عزاداری مردم بردج کاملا سنتی و بی ریا بود . زن و مردم کوچک و بزرگ همه آمده بودند فکر می کنم هیچ فردی از اهالی روستا در منزل نمانده بود تعدادی از زنان هم از پشت بام منازلشان نظارگر هیئت بودند .
نام تنها هیئت عزاداری روستا ، « جانثاران حضرت ابوالفضل » بود . هیئت هم سینه زنی بود و هم زنجیر زنی ، وقتی عزاداران به نزدیکی منزل روحانی روستا رسیدند ، روحانی روستا که اسمشان را نمی دانم در حالی که بر دو عصا تکیه کرده بود به استقبال آنها آمد و برایشان روضه و نوحه خواند .
حرکت عزاداران ادامه پیدا کرد . وقتی به نزدیکی قبرستان روستا رسیدند از شهدای روستا تجلیل شد و برای در گذشتگان طلب فاتحه ومغفرت شد و از همان جا دور زدند و دوباره به سوی امامزاده حرکت کردند . امامزاده در یک سربالایی و بالای قنات های روستا واقع شده بود و حیاط کوچکی داشت که فقط دسته ی زنجیر زنی وارد حیاط شدند . در جوار امامزاده محوطه ی بزرگ تری بود که هیئت در همان جا توفق کردند .خلاصه ی همه جای بردج شبیه محله ی مسجد « سید عباس » داریون قدیم بود . چه شب پربرکتی بود شب عاشورای حسینی واقعا پرخیر و برکت است . تا فراموش نکرده ام این را هم بگویم که تقریبا همه ی عزاداران و حتی خردسالان هم ماسک داشتند و از طریق بلندگو مرتب بر رعایت فاصله تاکید می شد در این روستا که در جواز شیراز واقع شده است من از آداب و رسوم شهری و تهاجم فرهنگی اثری ندیدم و اهالی اصالت و فرهنگ و اعتقادات خالصانه ی خود را حفظ کرده بودند. اهالی می گفتند : اوج مراسم عزاداری در روز عاشورا است و بردجی های ساکن شیراز و سعدی هم می آیند . وقتی به داریون رسیدیم هرکاری کردم راننده کرایه قبول نکرد و گفت : بگذار امشب من هم سهیم باشم . ای کاش مسئولین به این روستای تاریخی و مردم محروم و زحمتکش بیشتر توجه کنند .
