امروز دوازده بهمن ماه هوا خوب و آفتابی است.صدای فوتبالیست ها من را به طرف ورزشگاه داریون کشاند.
نوشته:یوسف بذرافکن
ورزشگاهی که سال های جوانی در آن فوتبال می کردم ؛ تیم فوتبال «هدف» را در آن به راه انداخته بودم و سال ها در تیم اتحاد در کنار آقای عبدالرضا شکری بازی کرده بودم و به تماشای بازی تیم عقاب داریون و صنعت نفت آبادان پرداخته بودم و قبلاً مردم آن را به نام «جا خرمنی» می شناختند .
حالا سال ها گذشته بود و من خیلی وقت بود که به آنجا نرفته بودم . آن وقت ها یادش به خیر زمین خاکی بود جوی آب فاریاب هم از کنار آن می گذشت.
دیدم زمین چمن شده و جان می دهدبرای بازی کردن اما «جوانی کجایی که یادت به خیر !»
در همین فکر ها بودم و نزدیک تر که رفتم دیدم برای ورزش هیچ وقت دیر نیست.
پیشکسوتان داریون و دودج در حال مسابقه دوستانه بودند و حاج کمال مختاری هم وسط زمین داوری می کرد و آقای داریوش بذرافکن مربی پیشکسوتان داریون بود.
با چند نفری که می شناختم سلام و احوال پرسی کردم و به تماشای مسابقه نشستم . هر چند اکثرا سن و سالی از آن ها گذشته بود اما چه شور و نشاطی داشتند!
به حالشان غبطه خوردم !
هرچند زمین چمن شده بود اما رختکن نداشت و بازیکنان وسایلشان را کنار زمین گذاشته بودند . از سکو و جایگاه تماشاگران هم خبری نبود بازی داشت به پایان می رسید که نوجوانان هم یکی یکی در حال ورود به ورزشگاه بودند.
واقعا ورزش درمان درد جوانان امروز است ورزش باعث می شود جوانان سراغ اعتیاد و بزهکاری نروند . احساس کردم مربیان و ورزشکاران احتیاج به توجه بیشتری دارند و حیف است داریون که می گویند بخش شده است قریب به پنجاه سال که از پیروزی انقلاب اسلامی هنوز اداره تربیت بدنی ندارد.
