حدود ۲۵ سال پیش، زمینی در شهر داریون با هدف اجرای طرح‌های عام‌المنفعه و بهسازی بافت فرسوده شهری، با رضایت مالکان به اداره فنی و حرفه‌ای واگذار شد.
منصور لطفی
این اقدام که با تصمیم شورای اسلامی شهر انجام گرفت، نویدبخش توسعه و پیشرفت منطقه بود. پس از چند سال، ساختمانی در این زمین احداث شد و دوره‌های آموزشی متنوعی از جمله حسابداری و گلدوزی در آن راه‌اندازی شد. این مرکز می‌توانست به کانونی برای توانمندسازی جوانان و ارتقای مهارت‌های حرفه‌ای در منطقه تبدیل شود.
اما امروز، این ساختمان که روزگاری مملو از شور و انگیزه یادگیری بود، به مکانی متروکه و فراموش‌شده بدل شده است. تعطیلی این مرکز نه‌تنها فرصت‌های آموزشی را از اهالی داریون سلب کرده، بلکه سرمایه‌گذاری انجام‌شده را نیز بی‌ثمر گذاشته است. این وضعیت، پرسش‌های جدی درباره مدیریت منابع و برنامه‌ریزی شهری در داریون مطرح می‌کند. چرا مرکزی با چنین ظرفیت‌هایی به حال خود رها شده است؟ آیا زمان آن نرسیده که مسئولان مربوطه این فضا را احیا کنند؟ احیای این مرکز می‌تواند بار دیگر امید را به داریون بازگرداند.
