بهرام کرمدار|
• از قدیم گفته اند از هرچیز که بترسید به آن میرسید!
هرساله با دوستان و همکلاسی ها رقابت سختی در درس خواندن داشتیم.خوفی در ته دلم بود که رقبا در درس ریاضیات شکستم دهند.از نمره کمش میترسیدم چه برسد بخواهم تجدید هم بشوم!از شانس بد ما هرچه بچه درس خوان بود،آن سال در کلاس ما بود!از جمله صفر برزگر،ابراهیم میرزایی،فریدون جهان دیده،اضغر رستمی،راه خدا درویشی،اسماعیل بذرافکن،معراج سیاهی و… .
سال شصت و دو در مدرسه ی راهنمایی هاتف اصفهانی درس میخواندیم.البته هم خوب درس میخواندیم هم با توجه به شور و شوق انقلاب اوقات فراغت خود رادر پایگاه بسیج داریون از حضور بسیجی های با خلوص آن زمان کسب فیض مینمودیم.
در بسیج بخشنامه آمده بود که دانش آموزان هم میتوانند به جبهه اعزام شوند.البته به شرطی که جثه شان شرایط اعزام را داشته باشد.تعدادی از بسیجیان داوطلبانه جهت اعزام به جبهه ثبت نام کرده بودند.من هم به اتفاق چند نفر از همکلاسیها ثبت نام کردیم.افراد ثبت نام شده در محوطه بسیج داریون جمع شده بودند.ما هم از ترس اینکه به علت کم سن و سالی اعزام نکنند دلشوره داشتیم وته صف ایستادیم و پایمان را کمی از زمین بلند کردیم تا به نظر مسئول اعزام قدمان بلند تربه نظر بیاید.
ما را به مرکز بسیج خرامه بردند. خدا روز بد ندهد! سروصدای مسئول اعزام سپاه خرامه بر سر مسئول اعزام داریون بلند شد که قرار شده نیروی جنگی بیاورید! رفتید یه مشت بچه مدرسه ای آورده اید؟خلاصه بزرگتر ها را اعزام و ما چند نفر را هم شب در بسیج خرامه قرنطینه کردند تا فردا ما را به شهر داریون برگردانند.فردا دوباره باقیمانده ی بچه ها را جهت اعزام به صف کردند.خوشبختانه مسئول اعزام عوض شده بود.او بالاخره با اصرار ما دلش برایمان سوخت و ما را هم به عنوان نیروهای پشتیبانی به جبهه اعزام نمود.
به ما لباس بسیجی و پوتین دادند.چفیه هم دور گردن انداختیم. حالا مطمئن بودیم لباسهای گشاد و پوتین جثه ما را بزرگتر کرده و قدرتی توان برگرداندن ما را به شهر داریون نخواهد داشت!ماموریت بسیجیان آن زمان سه یا شش ماه بود به علت امتحانات تحصیلی پس از سه ماه برگشتیم. سعی و تلاشمان را کردیم اما زورمان به درس ریاضی نرسید(حالا منظورم را فهمید که از هرچیز بترسید به آن میرسید!) اما رقیب های درسی ما، دیگر رقیب نبودند بلکه تمام توان خود را گذاشتن تا ما در امتحانات موفق شویم.هوای گرم شهریور ماه بود و ترس ما ازامتحان ریاضی.
آن موقع ها شهید نادر خوش نژاد به شدت در گیر کارهای فرهنگی در حسینه ولی عصرعج داریون بود.
مهرزاد لطفی (دکتر لطفی که هم اکنون مسئولیت مهمي در دانشگاه علوم پزشكي شيراز دارد)،شبها در حسینیه با بچه هایی که در درس تجدید شده بودند،تقویتی کار میکردند و سایر دوستان فرهنگی ساعاتی هم برای کلاسهای مذهبی و فرهنگی اختصاص داده بودند.در یکی از آن شبها که شهید خوش نژاد داشتند درمورد سوره ناس صحبت میکردند به آیه ی” من الجنه و الناس” که رسیدند ،یکی از بچه ها از شهید خوش نژاد سوالی در مورد جن کرد وهمین بابی شد برای سوالات و تعاریف متفرقه در خصوص جن!
برق حسینه ضعیف بود ونورکم! همین باعث کم شدن لحظه به لحظه فاصله ی شاگردان با توجه به تعریف جن با یکدیگرشده بود.!
ظاهرا بچه ها مشتاقانه گوش میدادند و تمایلی به تعطیلی کلاس نداشتند.ولی دراصل گویا بچه ها جرات خانه رفتن را نداشتند.شهید خوش نژاد که به موضوع پی برده بود،بچه ها را گروه بندی کرد وقرارشد بزرگترها کوچکترها را تا خانه هایشان همراهی نمایند.من خیالم راحت بود چون در گروه شهید خوش نژاد بودم.خلاصه آخرین نفر در همسایگی ما بود.وقتی او را رساندیم،شهید خوش نژاد برگشت و به من گفت:راستی مگر منزل شما در کوچه بغل نبود؟چرا نرفتی؟رویم نشد به اوبگویم…! شهید خوش نژاد به شوخی به من گفت:اگر از جن میترسی، تو را هم برسانم؟من هم از خدا خواسته سرم را به علامت تایید حرفهایش تکان دادم و ایشان مجبور شدند آن شب مرا هم تادرب منزل همراهی کنند.
فکر میکنم این یک توفیق بود که آن شب لحظاتی را پشت سر شهید نادر خوش نژاد حرکت کنم.
راستی فراموش کردم بگویم چند روز بعد امتحانات شهریور شروع شد و من هم در درس شیرین ریاضی! قبول شدم.
یاد و خاطره شهید نادر خوش نژاد همیشه در قلب ما زنده است.
یادش گرامی و راهش پر رهرو
کجایید ای شهیدان خدایی بلا جویان دشت کربلایی
درد من مرگ مردمی است که گدایی را قناعت ، بی عرضگی را صبر وبا تبسمی بر لب این حماقتها را حکمت خدا مینامند..
شهید محمد بهنام صادقی :
به فرزندان خود بیاموزید که چگونه زندگی کنند و چگونه بمیرند که این دنیا ، دنیایِ آزمایش است .
پندار ما اين است كه شهدا رفته اند و ما مانده ايم اما حقيقت اين است كه شهدا ماندند و زمان ما را با خود برده است.
(سيد شهيدان اهل قلم شهيد سيد مرتضي آويني)
سلام علیکم این عکس مرا برد به سال 1364سالی که بهترین تابستان زندگی بود زیرا با بهترین انسان تمام دوران زندگیم زندگی کردم شاید همان یک تابستان از عمرم را تلف نکردم انسانی را به پاکی و صداقت و راستی و درستی او ندیده ام .شهدا لایق شهادت و امثال من مستحق راکد شدن و درجا زندن و زجر کشیدن .کاش فرصتی دست می داد و ساعت ها برای آنهایی که ایشان را ندیده اند از آن شهید صحبت می کردم .البته همه ی شهدا نمونه بودند اما من فقط یکی از آنها را اندکی درک کردم .اخلاق م مرام شهید خوش نژاد ایشان را لایق شهادت کرد .مرحوم پدرش در فراغ ایشان جان سپرد .مرحوم پدرش فقط به نادر فکر می کرد چون شهید خوش نژاد واقعا نادر بود و فرزندی لایق برای پدر و مادرش .کاش ما سر سوزنی از شهدا می آموختیم ،کاش آنهایی که امروز مسولیتی دارند به شهدا و مرام آنها فکر می کردند کاش باورشان می شد که آنها بیشتر به شهدا مدیون هستند و بیشتر باید به مردم خدمت کنند .آیا آنها فکر کرده اند که شهدا برای ما تمام هستی حود را داده اند ؟ شهید خوش نژاد یکی از هزاران شهید ی است که همه ما به آنها مدیون هستیم و مسولین بیشتر بدهکار آنها هستند . شهید خوش نژاد خوش فکر ،خوش اخلاق ، خوش نویس ، خوش سلیقه ،درس خوان ، ورزشکار ، با وقار ، مودب ،مهربان ، فداکار ، بی توقع ،تلاشگر ، مخلص ، مومن ، انقلابی ، قاطع ، زیرک ، قوم دوست ،بسیجی و در یک کلام کم نظیر بود . اما شهدا را فقط شهدا می شناسند .خداوند همه آنها را با سرور شهدا حضرت حسین ابن علی علیه السلام محشور کند ….
باسلام وتشکرازجناب بذرافکن خوشحالیم که هربارمطالب ارسالی حقیررابامطالبتان تکمیل مینمایید
شهدا در قهقهه مستانیشان عند ربهم یرزقونند