خاطرات شهید کوروش زارع| قسمت اول

جلیل زارع|

بسم رب الشهدا و صدیقین…عصر یک روز تابستان سال 1351 بود.سن 14 سالگی را پشت سر گذاشته بودم.به اتفاق مادر و خواهر و برادران کوچک ترم، در تنها اتو بوس داریون،از شیراز راهی داریون بودیم. بچه ها در صندلی ها و بین صندلی های آخر اتوبوس، مشغول بازی و شیطنت بودند. من به توصیه ی مادرم، مسئول کنترل بچه ها بودم.

اتوبوس در بین راه، کنار یک مزرعه ی سرسبز برای پیاده کردن چند مسافر، سمت راست جاده ی خاکی ایستاد. مزرعه، سمت چپ، آن طرف جاده بود. ذرست در مرز بین جاده و مزرعه، جوی طویل و پر آبی، نظر بچه ها را به خود جلب کرد. آب جوی، از چاه مزرعه که توسط تلمبه، پمپ می شد، سرچشمه می گرفت. مسافران، از درب عقب اتوبوس، پیاده شدند.

احساس کردم بچه ها نیز قصد پیاده شدن برای نوشیدن آب دارند. به سوی آن ها رفته و مانع شدم. ولی یکی از برادرانم به نام کوروش که چهار سال بیش تر نداشت، به سرعت از اتوبوس بیرون پریده و از پشت اتوبوس به آن سمت جاده دوید. یکی از کامیون های داریون که با سرعت از کنار اتوبوس و در جهت مخالف به سمت شیراز در حرکت بود، متوجه عبور کوروش از عرض جاده نشده و با وی برخورد کرد. سپر جلو کامیون ، محکم به پشت سر کوروش خورده و او را نقش زمین کرد. کامیون از روی وی عبور کرده و چون سرعتش بسیار زیاد بود، خیلی جلوتر متوقف شد. راننده، فورا از کامیون پیاده شده، به سمت ما آمد. من، کوروش را از زمین بلند کرده، در آغوش گرفته بودم. مادرم و بقیه ی مسافران هم پیاده شدند. سر و صورت کوروش، غرق خون بود.

به اندازه ای که تمام بدنش را خون فرا گرفته بود. دست و لباس های من هم خونین بود. راننده کامیون، او را از آغوش من جدا کرده، برای ماشین سواری که از آن جا به سمت شیراز، در حرکت بود،دست تکان داد. سواری ایستاد. راننده کامیون که هنوز کوروش در آغوشش بود، به اتفاق من و مادرم که یک ریز، جیغ می زد و گریه می کرد، سوار شدیم و به سمت شیراز حرکت کردیم. خون از پشت سر کوروش، فوران می زد و بند نمی آمد. بدن راننده کامیون و صندلی ماشین، غرق خون بود.
به آرامگاه سعدی که رسیدیم، به توصیه ی مادرم از سواری پیاده شده و به سمت خانه ی دائیم رفتم تا او را از ماجرا با خبر سازم. من پیاده شدم و آن ها به سمت بیمارستان نمازی حرکت کردند. با سرعت هر چه تمام تر، فاصله ی خیابان تا منزل دائیم را که در دامنه ی کوه سعدی بود، پیموده و وقتی زنگ درب را به صدا در آورده و در به رویم باز شد، نفس نفس می زدم و قادر به حرف زدن نبودم. با لکنت زبان و دلهره ی فراوان، بریده بریده به دائیم فهماندم که ماجرا از چه قرار است.
دائیم مرا سوار اتومبیل ژیان خود کرد و راهی بیمارستان نمازی شدیم.او را به اتاق عمل منتقل کرده بودند. لحظات به کندی سپری می شدند. مادرم، مدام به سر و صورت خود می کوبید و گریه می کرد. من بهتم زده بود. مدام راه می رفتم و دست هایم را به هم می کوبیدم. بغض گلویم را گرفته بود ولی اشک از چشمانم جاری نمی شد.بالاخره، او را از اتاق عمل بیرون آوردند. به سو یش دویدیم. مانعمان شدند. او را در اتاقی بستری کردند. پرستارها من و مادرم و راننده را مطمئن کردند که به خیر گذشته است و جای هیچ نگرانی نیست. من که تا آن موقع حتی یک قطره اشک هم از چشمانم سرازیر نشده بود، بغضم ترکید و زدم زیر گریه. مادرم مرا در آغوش گرفته، می بوسید و خدا را شکر می کرد.
چون با صورت به زمین خورده بود، جای آباد در صورت و بدنش نبود. سرش باند پیچی شده و بدنش پر از زخم های سطحی بود. درد سرتان ندهم، دو هفته در بیمارستان بستری بود. موهای پشت سرش را کوتاه کرده بودند. جای چهارده بخیه در پشت سرش نمایان بود. مادرم تمام این دو هفته را در شیراز ماندگار شد. شب ها به خانه ی دایی می رفت و روزها را در بیمارستان بر بالین کوروش حاضر می شد. بعضی از شب ها هم به اصرار نزد او می ماند. من، مدام به داریون می رفتم و بر می گشتم.تمام سر و صورتش پف کرده بود. شده بود به اندازه ی سر و صورت بزرگ ترها. بعد از دو هفته، از بیمارستان مرخص شد. او را غرق بوسه کرده و اسباب بازی هایی را که برایش خریده بودم، به او دادم. بعد از چهارده روز درد کشیدن، لبخند بر روی لبانش نشست و در آغوشم پرید. باور نمی کردم از چنین حادثه و اتفاقی جان سالم به در برده باشد. از نظر من ،این یک معجزه بود. شاید هم حکمتی در کار بود که فقط خدا از آن اطلاع داشت و ما بندگان از آن بی اطلاع بودیم. باور کردنی نبود؛ او داشت روی پاهای خودش راه می رفت و مدتی بعد، حالش کاملا خوب بود و شیطنت هایش را از سر گرفت.