نگاهی به پدیده مهاجرت داریونی ها به شیراز؛آب در کوزه و ما گرد جهان می گردیم

علی زارع*|

مهاجرت ازداریون به شیرازاز سالهای دور صورت می گرفت.افراد اندکی بودند که به دلایل مشکلات کاری و کمبود وسایل نقلیه و خرابی راه داریون به شیراز بار سفر می بستند و به شیراز کوچ می کردند .خانه و کاشانه را رها می کردند و به امید کار وزندگی بهتر روانه ی شیراز می شدند اما در چند سال اخیر این روند شدت پیدا کرده و داریونی های اصیل و…این شهرزیبا که هنوز حال وهوای روستا دارد را ترک کرده و به شیراز مهاجرت می کنند که اگر این روند ادامه پیدا کند در چند سال آینده داریون از جمعیت اصیل خود خالی شده و بر جمعیت غیر بومی ها و مهاجرانی که از روستاهای اطراف می آیند افزوده می شود.

باید عوامل این مهاجرتها و خالی شدن سکنه ی اصلی داریون را بررسی کرد که اگر نشود سرنوشت داریون خراب تر از چیزی که امروز هست خواهدشد واین شهر آمال و آرزوهای ما به دست افرادی خواهد افتاد که هیچ انگیزه ای برای رشد و ترقی آن نخواهند داشت چون از آ ب و خاک آن نیستند که برای آن دل بسوزانند .یکی از علت های این مهاجرتها خشکسالی های اخیر است که باعث از رونق افتادن کشاورزی شده و جمعیت اصلی شهر که به این شغل دل بسته بودند و دارای زمین واملاک بودند بیکار شوند و زمین را رها کرده و به دنبال شغل از داریون رفته و به شغلهای دیگر در شیراز یا دیگر جاها روی آورند که این خود باعث افزوده شدن جمعیت شهرهای بزرگ مثل شیراز می شود و شغلهای کاذب زیادی در این شهرها ایجاد میشود که این هم باعث آشفته تر شدن اوضاع این شهرها و شلوغی بیش از حد خیابانها و…میشود .از طرفی از جمعیت تولید کننده ی روستایی که باعث تولید محصولات کشاورزی و… میشده کم شود و میزان کشاورزی و محصولات آن و دیگر تولیدات وابسته به کشاورزی که خود عامل رشد اقتصادی کشور است به شدت افت پیدا کند.بنابراین دولت باید واردات این کالاها را افزایش دهد که این خود عاملی برای تورم و از رونق افتادن دیگر صنایع وابسته و بیکاری می شود .پس باید با برنامه های درست و منظمی تاثیر شدید این خشکسالی ها را گرفت تا این جمعیت تولید کننده به ماندن در داریون دلخوش شوند و بر رونق اقتصادی داریون و کشور بیافزایند.که یکی از راهکارهای آن هم پی گیری ایجاد کانال یا لوله کشی از سدهای اطراف و نزدیک به داریون و استفاده ی بهتر و بهینه تر از آبهای جاری در زمستان با ایجاد بندهای خاکی و همچنین لایروبی قنات باستانی داریون است.
از علل دیگر مهاجرت به شیراز وجود امکانات بهتر وبیشتر آموزشی وپرورشی است.

بسیاری از مردم به دلیل محیط بهتر مدرسه های بهتر معلمین مجرب تر وجود کلاسهای کنکور وتقویتی وزبان انگلیسی و.. و همچنین به خاطر آینده ی به ظاهر بهتر فرزندانشان خانه و کاشانه را رها کرده و در شیراز خانه ای اجاره کرده و مهاجرت می کنند.

سوال اینجاست آیا مدرسه ی مجهزتر و معلمین مجرب تر و کلاسهای کنکور و…..به تنهایی می تواند دانش آموزی را نخبه کند و اورا در سخوان بسازد .قضاوت با خودتان .آیا داریونیهای موفق که آنها را می شناسیم این امکانات را داشته اند که موفق شده اند؟ آیا امکانات سالهای قدیم داریون به صورت امروز بوده است ؟آیا امکانات به تنهایی می تواند فردی را موفق گرداند؟ یا این خود فرد است که اگر بخواهد با حداقل امکانات درسش را میخواند و موفق میشود .قبول دارم که یکی از این فاکتورها امکانات است ولی همه ی فاکتورها نمیباشد .انسانهای موفق امروز داریون در حداقل امکانات در مدرسه هایی مخروبه با یک لقمه نان خشک و بدون هیچ چشمداشتی درس خواندند و به امروز رسیدند .
آری اینها هم یکی از علتهای مهاجرت مردم است که باید با برنامه ریزی درست توسط مسوولین داریونی به خصوص مسوولین آموزش و پرورش و ایجاد امکانات و برگزاری کلاسهای کنکور و ایجاد مدارس نمونه و دعوت از معلمین مجرب که در داریون کم هم نیستند جلو آن را گرفت. آری می توان کاری کرد که به شیراز رفته ها را هم برگرداند.
قدم دیگر که می تواند جلو مهاجرت را بگیرد ابتدا استقلال نمایندگی آموزش و پرورش داریون و جدایی آن از ناحیه 4شیراز است . که این هم محقق نمی شود مگر اینکه داریون ابتدا به بخش تبدیل شود .البته بخش شدن می تواند به این عامل کمک کند.که انشااله در آینده ای نزدیک شاهد آن خواهیم بود. این استقلال خود باعث بودجه ای بیشتر افزایش حقوق معلمین امتیاز بیشتر برای انها و ایجاد انگیزه برای ماندن در داریون و تدریس در مدارس داریون می شود.که اگر انشااله صورت گیرد دیگر مردم به دلیل آینده ی فرزندانشان خانه و کاشانه را رها نمیکنند تا به شیراز بروند.
دسته ای از مهاجران داریونی هم کارگرانی هستند که فقط به دلیل کمبود کار و نبود شغل به شیراز می روندو پس از مدتی از این رفت وآمدها خسته شده و به شیراز می روند تا همانجا بمانند. این پدیده را هم می توان با اشتغال زایی و جذب سرمایه و سرمایه گذار و ایجاد شرکت های خصوصی و صنعتی و…..حل کرد.
قدم اول در راه انجام اینکار شناساندن داریون به مردم شهرهای دیگر و سرمایه دارها هست .کار خوبی که شورا ی قبلی با همکاری شهرداری انجام داد تهیه ی برنامه ای از داریون بود که در تلویزیون نمایش داده شد و باعث شد که بینندگان داریون را ومردم آن را بیشتر بشناسند که اگر ادامه پیدا کرده بود دورنمای بسیار خوبی برای منطقه ی داریون رقم میزد.این کار باید ادامه پیدا میکرد اگر که هزینه هایی هم در پی داشت .
چاپ مقالات و ایجاد سایتهای اینترنتی و معرفی داریون و محیط اطراف آن شغل مردم و محصولات کشاورزی نوع خاک آن مقدار فاصله تا شیراز و…. همه می تواند باعث رشد داریون شود.
یک مثال ممکن خدمتتان عرض می کنم … در همین داریون روزانه چند کیلوگرم شیر تولید می شود که به کارخانه ی پگاه فارس منتقل می شود. آیا نمی توان کارخانه ای برای تولید محصولات لبنی ایجاد کرد تا این شیر در همین جا مصرف شود و فراورده های آن را فروخت ونام داریون روی آن گذاشت تا هم باعث معرفی داریون شد و هم باعث اشتغال زایی .
آیا نمی توان سرمایه گذارانی را جذب کرد تا این کار را انجام دهند.یا مثالی دیگر سیب زمینی که در منطقه ی داریون تولید می شود که جزو بهترین نوع سیب زمینی است باید به شهرهای دوری مثل مشهد تبریز و… حمل شود تا آنها در کارخانه هایشان چیپس تولید کنند و بعد همان چیپسها را با قیمتی چند برابر به خود مابفروشند.
یا دانه ی کلزا و ذرت و گندم و….. که خود می تواند در کارخانه ای در همین جا به روغن تبدیل شود ولی …..
آب در کوزه و ما گرد جهان می گردیم
اینها همه مثالهایی هستند که عرض کردم هزاران مثال دیگر هم در ذهن شما است که می توان انها را از قوه به فعل و واقعیت تبدیل کرد فقط همت می خواهد و پشتکار و اتحاد مردم و پی گیری امور توسط یک کادر مجرب و کمک مسوولین شهر .
خلاصه فکر نکنم کسی باشد که داریون را از روی دل ترک کرده باشد و قلبش به عشق داریون نتپد که اگر هم بوده مجبور بوده است و شوق آمدن دارد. در روز عاشورا اگر به امامزاده ابراهیم بروید می بینید تمام داریونی هایی که سالهاست به شیراز رفته اند ولی در این روز برگشته اند اصلا اگر حداقل ماهی یکبار بر نگردند و زادگاهشان را نبینند آرامش ندارند و نام داریون هرگز از دل آنها پاک نمی شود .کاش این عشق و علاقه در عمل هم انجام می شد و هر کس در هر پست و مقامی و شغلی قدمی برای داریون بر می داشت آن وقت این قطر ه قطره ها دریایی می شد و داریون مانند ققنوسی بر می خواست.
آن وقت خواهی دید که چه اندیشمندانی و دانشمندانی و چه استعدادهایی که با سرعت نجومی تحویل جامعه ی ایران اسلامی نمیداد ..آری خواستن توانستن است.
به امید روزی که همه ی جوانان و مردم داریون علاقه و انگیزه برای ماندن در داریون داشته باشند .راه علاج رفتن نیست همشهری باید ماند و فکری نو کرد. فکری ریشه ای اساسی تا آینده ای بهتر برای فرزندانمان رقم بزنیم .به مشکلات نباید پشت کرد باید رو کرد و آنها را به خاک زد حتی اگر چند بار هم ما را به زمین زد ناامید نشویم .باید از شهرهایی چون خرامه زرقان مرودشت و…. درس گرفت .مردم این شهرها به خاطر مشکلات شهرشان را رها نکردند و آن را ترک نکردند بلکه ماندند و طرحی نو در انداختند .لیاقت مردم داریون بیشتر از اینهاست باید حق خود را گرفت.
* فرهنگی داریونی