مادران چشم انتظار…با یادی از مادر بختیار شرفی(مفقودالاثر )

یوسف بذرافکن| 
گاهی ما از اطراف خودمان غافل هستیم و شاید فراموش می کنیم که این نعمت آزادی ، امنیت ، آرامش، عزت وسربلندی را چگونه بدست آورده ایم . چه کسانی فداکاری و ایثار نموده اند تا ما در آسایش باشیم . چه افرادی از همه هستی خود گذشته اند تا ما امروز از این نعمت ها برخوردارباشیم .

شهدای عزیزی که با نثار خون خود استقلال ، آزادی و جمهوری اسلامی را برای ما ارمغان آورده اند .هنوز یادگاران دوران دفاع مقدس پس از گذشت بیش از دو دهه از پایان جنگ در اطراف ما هستند، تا ما فراموش نکنیم که مدیون چه کسانی هستیم . وضعیت جانبازان شیمیایی و قطع نخاع را یک لحظه برای خودمان تصور کنیم که با کمترین امکانات و سخت ترین شرایط و با اخلاص تمام زندگی را سپری می کنند .

وقتی برای لحظاتی کوتاه زندگی و وضعیت آنها را از تلویزیون مشاهده می کنیم احساس مدیون بودن و شرمندگی در مقابل آنها تمام وجودمان را فرامی گیرد . اما از این موقعیت درد ناک تر و ضعیت خانواده هایی است که هنوز چشم به راه عزیزانشان هستند .آیا حتی برای یک لحظه خودمان را جای مادری قرار داده ایم که هر روز چشمش به در دوخته است که فرزندش از در وارد شود . آیا تا کنون مادری را دیده ایم که با وجود سالها بیماری هر روز به این امید چشمش را می گشاید که فرزند برومندش را یک بار دیگر ببیند ؟ آیا خودمان را جای پدر شهید نادر خوش نژاد قرار داده ایم که سالها در هجران فرزند خود سوخت تا شمع وجودش قبل از آمدن جنازه فرزندش خاموش شد ؟

آیا مسوولینی که پایه های میز خود را بر روی خون شهدا گذاشته اند از تمام وجود به فکر خدمت بی منت به مردم شهید پرور هستند ؟ در همین شهر داریون مادر بختیار شرفی با وجود این که سالها است از بیماری رنج می برد هنوز به امید آمدن فرزند ش روز ها و شب ها را می شمارد و هر گاه که خبری از شهید گمنامی می آید می گوید : نکند این شهید همان یوسف گمشده من باشد . آیا آقایانی که در داریون مسوولیتی برعهده دارند یا در انتظار بر دوش گرفتن مسوولیتهای جدید هستند به این موضوعات به خوبی فکر کرده اند ؟ آری برادرو خواهر همه ما مدیون چنین مادرانی هستیم .