دفترچه خاطرات؛کارت پایان خدمت قدیمی یک داریونی

سلام سید جان….من هم از این قبیل اسناد دارم….خدا رحمت کند مشهدی محمود بذرافکن را… مرد مهربان و سخاوتمندی بود. دوران ابتدایی با مرحوم حسین پسرش دوست و همکلاسی بودم. اغلب من به خانه ی آن ها می رفتم و با هم درس می خواندیم و مشق می نوشتیم. مشهدی محمود با مرحوم علی عبدالله( هوشمند) کار می کرد و وضع مالیش خوب بود. چند سالی بود که خدا بیامرز پدرم به واسطه ی خرید زمین مزرعه ای در سه تلان و حفر چاهی که هرگز به آب نرسید و مزرعه ای که هیچگاه مزرعه نشد، ورشکست شد و حاصلش هم شد فقر مالی خانواده ی ما… شب ها خانه ی مشهدی محمود، گوشت و پلو بود. اصرار روی اصرار که بمان شام را با هم می خوریم. ولی من با آن که بسیار دوست داشتم بمانم، هیچگاه قبول نمی کردم و قبل از شام به خانه بر می گشتم. یک روز ، حسین خدا بیامرز، مرا به جان مرحوم برادرم خلیل قسم داد که برایم خیلی عزیز بود و من هم ماندم و شام را با آن ها گوشت و پلو نوش جان کردم. وقتی به خانه بر گشتم، دیدم مثل هر شب خانواده ی شلوغمان مشغول صرف شام فقیرانه ی همیشگی هستند. گفتند: بسم الله بیا پای سفره شام بخور. گفتم شام خورده ام. خیلی ناراحت شدم و از خودم بدم آمد که چرا من شام را گوشت و پلو خورده ام و آن ها “آب گیشنیزک”. طاقت نیاوردم و به بهانه ی خستگی رفتم در رختخواب. لحاف را روی سرم کشیدم و گریه ای بی صدا ولی پر از بغض و طوفانی را آغاز کردم. نمی دانم تا کی گریه کردم ولی صبح که با صدای صوت دل انگیز نماز پدرم از خواب بیدار شدم، چشمهایم پف کرده بود و وقتی برای وضو به حیاط رفتم، مادرم تا مرا با چشمان پف کرده دید، متوجه گریه ی شبانه ی من شد. مرا در بغل گرفت. بوسید و قربان صدقه ام رفت ولی به رویم نیاورد….. خدا رحمت کند، مرحوم مشهدی محمود و فرزندان مرحومش را…

اقای علی زارع سلام ممنون سر شما درد نکند قربان شما از این قبیل مدارک واسناد قدیمی شاید در داریون زیاد باشد که اگر برای داریون نما بفرستند سایت روز به روز جذابیت بیشتری پیدا می کند و تعداد کاربران نیز بیشتر میشود چون عکسها و مدارک قدیمی طرفداران زیادی دارد

استادجلیل زارع مهربان به نظرم شما هنوز همان قلب پاک را حفظ کرده اید به شما تبریک میگم

یک چند به کودکی به استاد شدیم
یک چند به استادی خود شاد شدیم
پایان سخن شنو که ما را چه رسید
از خاک در آمدیم و بر باد شدیم!

عکس جالبی بود ممنون امیدوارم بازهم از این دسته کارت های قدیمی در سایت ببینیم برای من جالب بود

با سلام
عکس جالبی بود، واقعاً اقای رضایی با این عکسها حال و هوای دیگری به سایت بخشیده است ولی خاطرات آقای جلیل زارع که در نظرها آمده دسته کمی از عکس ندارد.
باتشکر

سلام یوسف جان …. صبر داشته باش ! سید بزرگوار بارون بهاره…. سیل آسا می باره و میره تا بهار دیگه….اما از شوخی که بگذریم فکر کنم درس هاشون زیاد و سنگین شده و یا جایی ماموریت رفته اند که دسترسی به اینترنت ندارند…. از آقای مهری که آدرسشونو تو قم دارن خواهش میکنیم اگه سید هنوز هم قم تشریف دارن سری بهشون بزنن و خبری بگیرن… کم کم داریم نگرانشون میشیم.من داریون که بودم پدرشون باهاش تماس گرفت و گوشی رو داد به من. من هم باهاش صحبت کردم. بنده خدا مشغولیاتش زیادتر شده … اگه بازم خبری ازشون نشد شماره تلفنشونو از پدرشون بگیرید جویای احوال بشید یا شمارشونو برای من بفرستید تا من باهاشون تماس بگیرم… خیره انشاءالله.