رمان قلعه داریون | قسمت بیست و هشتم

جلیل زارع|

سپیده مشغول رسیدگی به امور خانواده ی جابر بود. می خواست مطمئن شود که کم و کسری ندارند. نمی خواست در غیاب جابر، در قلعه ی داریان احساس غریبی کنند. دستور داده بود تمام وسایل آسایش و رفاه آنان را فراهم کنند.

نازگل به سوی او آمد و گفت: مادر ! از ستاره خبری نیست. گفتم در این شرایط تنها نباشد بهتر است. ولی هر چه می گردم او را نمی یابم. نگرانش هستم. از وقتی جیران خانم و آقا طاهر پا به قلعه گذاشته اند، آرام و قرار ندارد. این روزها خیلی ناراحت و غمگین هست. حق هم دارد. از یک طرف، آقا فرهاد، یک بار دیگر با ندانم کاری هایش او را تنها گذاشت و بدون این که تکلیفش را روشن کند، رفت. باید قبل از رفتن با او صحبت می کرد و او را به آینده امیدوار می کرد تا بتواند درست تصمیم بگیرد و تن به وصلت با طاهر ندهد. وقتی به جای به دست آوردن دل ستاره، سنگ طاهر را به سینه می زند و دست روی دست گذاشته است تا چرخ روزگار هم چنان بر وفق مراد طاهر بچرخد، باید هم ستاره این طور سر در گم و بلاتکلیف باشد ! من می دانم فرهاد وقتی به خود می آید که دیگر کار از کار، گذشته است !

از طرف دیگر، جیران و طاهر از فرصت استفاده کرده اند و در غیاب فرهاد به این جا آمده اند. معلوم است دیگر ! آمده اند تا تدارک جشن عروسی را ببینند. احمد می گوید حسن خان و محمد خان برای نیمه ی شعبان قرار مراسم ازدواج ستاره و طاهر را گذاشته اند. مادر، تو را به خدا تا کار از کار نگذشته است، فکری بکن !

سپیده گفت: نگران نباش دخترم ! توکل داشته باش ! همه چیز درست می شود.

نازگل که حالا دیگر اشک در چشمانش جمع شده بود و صدایش می لرزید، گفت: چه طور درست می شود، مادر !؟ این از فرهاد که این طور اسیر و جادوی طاهر شده است و به اصطلاح دارد در حق دوست صمیمیش ایثار و فداکاری می کند ! این هم از خان که پشت تنها دخترش را خالی کرده است و می خواهد به هر قیمت شده دستی دستی او را سیاه بخت کند و به خانه ی کسی بفرستد که هیچ علاقه ای به او ندارد ! چه طور درست می شود، مادر !؟

سپیده سعی کرد نازگل را دلداری بدهد، دستی به سر و رویش کشید و گفت: گریه نکن دخترم ! آرام باش ! مادرت که نمرده است ! خیالت راحت باشد، تا زنده هستم نمی گذارم ستاره را مجبور به این وصلت کنند.

نازگل گفت: همه اش تقصیر من است، مادر ! اگر من همان اول، خام حرف های فرهاد نمی شدم و حقیقت را به شما گفته بودم، کار به این جا نمی کشید که حالا کاسه ی چه کنم، چه کنم دست بگیریم !

سپیده گفت: کاری هست که شده، دخترم ! حالا هم به جای این حرف ها باید به فکر راه چاره بود. تو خودت را ناراحت نکن ! من می دانم ستاره کجاست. می روم با او صحبت می کنم.

نازگل گفت: پس اجازه بده من هم با شما بیایم ! ستاره این روزها اصلا حال خوبی ندارد. نگرانش هستم.

سپیده گفت: نه، دخترم ! بهتر است تنها با او صحبت کنم. تو هم برو سرکشی کن ببین جیران خانم چیزی کم و کسر نداشته باشد !

سپیده می دانست ستاره الآن کجاست. از خلوتگاه او با اطلاع بود. می دانست هر وقت دلش می گیرد، به باغ می رود. زیر آلاچیق روی تخت، چمباته می زند و های و های گریه می کند.
دست های پر مهر و محبت و مادرانه ی سپیده که بر روی سر و روی ستاره کشیده شد، از عالم رویا بیرون آمد و خود را در آغوش سپیده جای داد. ستاره، اجازه داد اشک هایی که در چشمانش حلقه زده بود بر گونه هایش جاری شود. سپیده، مدام او را نوازش می کرد، بر سر و رویش بوسه می زد و سعی داشت او را آرام کند. ولی ستاره تازه بغضش ترکیده بود. مثل ابر بهار می گریست. هق هق گریه اش در باغ پیچید.

سپیده گفت: گریه نکن، دختر گلم ! آرام باش ! مادرت که نمرده است ! غصه نخور دخترم ! به زودی همه چیز درست می شود.

ستاره با گریه گفت: مادر، تو گفتی فرهاد هم دلش با من است ! پس چرا بدون این که کلامی بگوید، گذاشت و رفت !؟ گفتی پدرم مرا مجبور به این وصلت نمی کند ! پس عمه جیران و آقا طاهر، این جا چه کار می کنند !؟ امروز، احمد به من تبریک گفت. می گفت همین روزها بساط جشن عروسی تو و طاهر برپا می شود. من، پدرم را خوب می شناسم، وقتی بخواهد کاری بکند، گوشش بدهکار حرف هیچ کس نیست. دیدم آن روز چه طور با شما برخورد کرد ! با شما که در سرد و گرم روزگار در کنارش بوده اید !

سپیده گفت: دخترم ! مشکل از جای دیگری است. این مشکلاتی که تو می گویی همه هست و نمی شود انکارش کرد ولی مشکل اصلی جای دیگری است.

ستاره گفت: مشکل کجاست، مادر !؟

سپیده گفت: این طوری که نمی شود حرف زد ! اگر دختر گلم آرام بگیرد، صبوری کند، هم مشکل معلوم است از کجاست و هم راه چاره مشخص است !

گریه ستاره بند آمد. سرش را بلند کرد و معصومانه بر سپیده لبخند زد. سپیده، اول، جریان ازدواج حسن خان و جیران را مفصلا بازگو کرد و بر صبر و حوصله و مقاومت جیران تاکید کرد و سپس گفت : ببین، دخترم ! هیچ کس نمی تواند به اندازه ی خودت به تو کمک کند. تا خودت نخواهی همین آش است و همین کاسه ! هیچ کاری درست نمی شود !

ستاره گفت: من باید چه کار کنم، مادر ؟

سپیده گفت: همان کاری که جیران کرد. باید ایستادگی و مقاومت کنی. سرنوشت خودت را خودت رقم بزن ! مگذار کس دیگری برایت تصمیم بگیرد. حتی اگر آن کس، من یا پدرت باشیم.

یعنی شما می گویید من رو در روی پدرم بایستم !؟

سپیده گفت : نه ! اتفاقا بر عکس. تو هیچ گاه نباید در برابر پدرت قد علم کنی. احترام پدر، واجب است. آن هم پدری مثل خان که در حق خانواده اش از هیچ کوششی دریغ نکرده است.

ستاره که کاملا گیج شده بود، گفت: من وافعا نمی دانم چه کار باید بکنم. شما از یک طرف می گویید نگذار کس دیگری برایت تصمیم بگیرد و از طرف دیگر، می گویید در برابر پدرت قد علم نکن !

سپیده گفت: قبلا هم گفته ام، پدرت مثل مردان دیگر نیست که دخترش را به زور پای سفره ی عقد بنشاند. نیازی نیست در مقابل او جبهه بگیری. احترامش را نگه دار ! ولی احساس واقعی خود را هم از او پنهان نکن ! با او حرف بزن ! راحت حرف بزن ! همین طور که با من حرف می زنی. او پدرت است و دوستت دارد. خیلی هم دوستت دارد. اگر او متقاعد شود حرفی که می زنی حرف خودت هست نه دیگران، اگر ایستادگی و مقاومت تو را ببیند، به خواسته ات تن در می دهد. بدون این که حرمت و احترامش شکسته شود. حرف هایت را توی دل خودت نگه ندار ! با پدرت راحت و صادق باش ! هر چه در دلت هست، با او در میان بگذار و بعد از او کمک بخواه !

ستاره گفت : به پدرم چه بگویم !؟ بگویم می خواهم با فرهاد ازدواج کنم !؟ با کسی که حتی یک بار هم از عشقش با من، سخن نگفته است !؟ با کسی که هیچ گاه مرا از پدرم خواستگاری نکرده است !؟

سپیده گفت : اولا که من به عنوان مادرت، قصه ی دلدادگی شما را با پدرت در میان گذاشته ام؛ به او گفته ام که از بچگی به هم علاقمند بود اید؛ من مادر فرهاد هم هستم. وقتی چنین چیزی را به پدرت گفته ام، به نوعی از تو برای پسرم خواستگاری کرده ام. به فرهاد هم حق بده ! تو نامزد دار هستی. تا وقتی که اسم طاهر روی تو هست، فرهاد نمی تواند مستقیما از تو خواستگاری کند. این را از جوانمردی به دور می داند. تو هم نیازی نیست از فرهاد، اسم ببری و از او بگویی. اگر به ازدواج با طاهر راضی نیستی، محکم روی حرفت بایست و از خواسته ات دفاع کن ! پدرت را متقاعد کن که با طاهر، خوشبخت نمی شوی ! به او بگو که طاهر را مثل برادر دوست داری و نمی توانی او را به عنوان همسر بپذیری !

تو اول باید با خودت کنار بیایی، دخترم ! باید با خودت صادق و رو راست باشی ! بیش تر فکر کن ! ببین نظر خودت چیست ! من نمی گویم نامزدیت را با طاهر به هم بزن و از تو هم نمی خواهم که به فرهاد پاسخ مثبت بدهی. اصلا این من نیستم که باید بخواهم، خودت باید تصمیم بگیری و وقتی به نتیجه رسیدی، بر روی خواسته های خودت پافشاری کنی و کوتاه نیایی. پدرت مثل مردهای دیگر، بی منطق و خودخواه نیست؛ خان است ولی دلش مثل گنجشک است. حاضر نیست خار در پای هیچ کسی برود، چه برسد به دختر عزیز دردانه اش ! وقتی استقامت و ایستادگی تو را ببیند، کوتاه می آید و به خواسته ات تن در می دهد. مطمئن باش عزیزم !

ستاره گفت : ولی پدرم هیچ گاه در این مورد با من صحبت نکرده است و نظر مرا نخواسته است !

سپیده گفت : حالا هم این کار را نمی کند ! مطمئن باش پدرت از جیران خواسته است تا به این جا بیاید. او حتما جیران را جلو می اندازد تا با تو صحبت کند. من می گویم تو باید قبل از آن که با جیران رو به رو شوی، اول با پدرت صحبت کنی. کدام پدر را دیده ای که در مورد ازدواج دخترش نظر او را بپرسد !؟ هر چند پدرت مثل دیگران نیست و نظر تو برایش مهم است، ولی در این مورد پیشقدم هم نمی شود. پدرت با تو صحبت نمی کند ؟ تو با او صحبت کن و نظرت را بگو !

ستاره گفت : من هم می گویم کدام دختر را دیده ای که در مورد ازدواجش نظر بدهد و با پدرش جر و بحث کند که من دومیش باشم !؟ من تا حالا حتی برای یک بار هم در این موارد با پدرم هم کلام نشده ام. شرم دارم از گفتن !

سپیده گفت : پس تو هم مثل همه ی آن دخترهایی که می گویی، به سرنوشتی که خودت در رقم زدن آن هیچ نقشی نخواهی داشت، تن بده ! دخترم، اگر خودت نخواهی هیچ کس نمی تواند به تو کمک کند !

ستاره گفت : اگر قبل از آن که من با پدرم صحبت کنم، جیران به سراغم آمد، چه کار کنم ؟

سپیده گفت : هر چند بهتر است قبل از آن، تو با پدرت صحبت کنی، ولی در هر صورت، جیران با تو صحبت خواهد کرد. قبل و بعد از آن هم زیاد فرقی ندارد. در برابر جیران هم از خواسته هایت دفاع کن ! بر روی تصمیمی که گرفته ای محکم بایست و اصلا کوتاه نیا ! جیران خودش رطب خورده است، پس همان کاری را بکن که زمانی خودش انجام داد ! ولی بدان که این پدرت هست که باید تصمیم نهایی را بگیرد، حرف آخر را او می زند، نه جیران ! پس تو هم باید پدرت را متقاعد کنی نه عمه ات را ! با وجود این، سحر کلامش بر پدرت کارگر است و نفوذ زیادی بر او دارد. پس خیلی مواظب باش، عمه جیران، زن زیرک و با هوشی است، اگر در برابرش محکم و مطمئن ظاهر نشوی، قافیه را باخته ای ! باز هم می گویم مواظب باش کلامت قاطع باشد و از خود ضعف نشان ندهی که دیگر نمی توانی حرفی را که از دهانت بیرون آمده است، جمع و جور کنی. پس بدان با چه کسی رو به رو هستی و به هیچ وجه تسلیم خواسته هایش نشو، بقیه اش با من !

ستاره گفت: صحبت کردن با عمه جیران از صحبت کردن با پدرم مشکل تر است. می ترسم چیزی بگویم حمل بر بی احترامی کند و شکایتم را نزد پدر ببرد.

سپیده گفت : پس مواظب گفتارت باش که نه از سر ضعف باشد و نه توهین آمیز ! بر خودت مسلط باش ! کلامت نلرزد ولی قبل از هر صحبتی اول فکر کن و حرفت را در دهان مزه مزه کن بعد بگو ! با شک و تردید هم صحبت نکن ! مواظب باش اگر فقط یک بار در برابرش کم بیاوری و بگویی عمه جان هر چه شما بگویید، دیگر تمام است و قافیه را باخته ای !

ستاره گفت : خیلی سخت است مادر ! من تا حالا با بزرگ تر از خود این گونه صحبت نکرده ام. می ترسم آخرش هم نتوانم حرفم را بزنم و یا این که سخنی بگویم که حمل بر گستاخی شود.

سپیده گفت : از هر چیز بترسی، همان هم بر سرت می آید ! نه بترس و من و من کن و نه گستاخ باش ! در کمال ادب و احترام، محکم حرفت را بزن ! با پدرت و جیران، به هیچ وجه، از فرهاد چیزی نگو ! اگر به وصلت با طاهر راضی نیستی، فقط همین را بگو ! این را هم بدان که من هرگز از تو نمی خواهم که به طاهر جواب منفی بدهی یا به فرهاد جواب مثبت. من فقط می خواهم که خوب فکر کنی، به عقل و دلت مراجعه کنی و خودت تصمیم بگیری، صحبت یک عمر زندگی است. هر چه نظر خودت هست بخواه ! این تو هستی که باید برای سرنوشت خودت تصمیم بگیری. من و پدرت فقط می توانیم راه را برایت هموار کنیم. همین.

حالا هم برو ! برو و قبل از آن که عمه جیران به سویت آید، نزد پدرت برو و با او صحبت کن ! بعد هم خودت را آماده کن که مطمئنا جیران خانم به سراغت خواهد آمد. تو تمام تلاش خودت را بکن ! بقیه اش را هم توکل کن و به خدا بسپار ! حالا هم بلند شو برویم ! تا دیگران را هم مثل نازگل نگران نکرده ای بلند شو برویم دخترم ! بلند شو برویم !