بازتاب خبر داریون نما در رسانه های پربیننده ایران

مهم نیست که انتشار این عکس های خبر مربوطه در سایت های مطرح باعث سرشکستگی داریونی میشود.
مهم نیست که باز هم فقرمان به چشم آمد.
مهم نیست که با زهم ضعف مسئولینمان به چشم آمد.
حتی دیگر مهم نیست که دیگران با دیدن عکس ها چه فکری می کنند…

مهم این هست که دیگر نمی شود این ضعف ها را پنهان کرد و روی آنها سرپوش گذاشت
مهم اینست که مسئولین با دیدن این عکس ها عزمشان را جزم کنند و فکری به حال مظلومیت داریونی کنند…
آخ که چقدر ما مظلومیم….

شاید چون هرروز کمبودها را میبینیم برامون عادیه شاید به قصه تلخ عادت گرفتار شده ایم که برایمان این همه کمبود این اتاقک که نه این خرابه که لقب رختکن گرفته زیاد تعجب اور نیست ولی باور کنید برای دیگران این همه اشتیاق به فوتبال این همه استعداد فوتبالی در پس نبود امکانات بسیار جالبه عجیبه .

نامه ای به امام زمان
لطفاحذف نکنید
“انتظار”

بازهم دست قلم راکه تنها ترین مونس من دراین شبهای تاریک وتار است دردست میگیرم تابرایت چندخطی به یادگار بگذارم.
برای توکه ازحضوردر همهمه ی داغ زمین جامانده ای. نمی دانم این چندمین باراست اماخوب می دانم آخرین بارخواهد بود که دریکی دیگر ازدلتنگی هایم درشبی خسته اززمین وزمینیان فقط واژه هارابه بازی می گیرم بااینکه می دانم نبودن دلیل نیستی نیست اما بریده ام.
مگرکجای این دنیای گیج ومنگ جامانده ای که هنوز خسته نیستی ازنبودن ازدرانتظارگذاشتن ونیامدن.مگرچقدراینجااحساس غریبی می کنی شایدآنگونه که شایسته ی توست کسی تورادوست ندارد؟همچون احساس پاک یک کودک معصوم.
باخودم می گویم من نیز چون همه ی نیکان ونیاکان جاودان نخواهم ماند این روزها احساس خفگی میکنم راستش دوست دارم بمیرم تنها و خسته هستم.
شایدروزی که می آیی من بین این مردم نباشم اما این نامه رابرایت می نویسم وهمین جا کنار پنجره ی دلتنگی هایم جامی گذارم بین دفترخاطراتی که تمام زندگی بحران خورده ام راباجوهرقلم برسروصورتش پاشیدم و دم نزد.
نامه ام بردارآهسته وآرام بخوان چون بادلم نوشته ام تونیزبادلت بخوان.
مباداجابماندنقطه ای ازحال وروزم.درفراق روی توهیچ می دانی چه کشیدم!چه شب تابه سحر بیدارماندم خیره به ماه نگریستم وگریستم.چه جمعه ها که بی حساب یکی یکی گذشتن ونیامدی! کجای این آوارگی ها پیداکنم تورا؟واگرتونیزهمچون خدایت میان قلب شکسته خانه داری بین کدام دل جستجوکنم تورا؟که نیست دلی که نشکسته باشد!
هرروز دلم بهانه ات می گیرد اما تونیستی وروزگار روزی هزاربارنبودنت رابی رحمانه به رخم می کشد.
شانه هایت که تنها پناه دلتنگی هایم بودوهمیشه دررویاهای ناتمام خویش بااشکهایم خیس بارانی می شدند مدتهای درازی است که دریک شام تاریک حضورشان راازیادبرده ام .
چقدرتنهاشده ام!چه غریبانه شکستم و هیچ کس مرااحساس نکرد.سردی دستهایم باسرخی چشمهایم شهادت خواهند داد ازشبهایی پرازانتظار.شبهایی که نگاهم درحسرت دیداررویت به آسمان وکوچه وخیابان و خیال خشکیداما تونیامدی!
این روزهاانتظار برای من عادت شده ودرانتظارگذاشتن برای تویک قانون!وچه خوب پایبندی به این قانون!روزی هزارباربی توبودن رادوره می کنم وچه خوب یاد گرفته ام بی توبودن رابی خفتن ودرنهایت بی تومردن را.
گرچه دلگیرترازدیروزم گرچه خسته ازانتظارهرروزم اماهنوزهم منتظرم.
” منتظر”