با شهدای منطقه داریون|سرباز شهید غلامرضا زارع

به کوشش:جلیل زارع،علی زارع|

بسم رب الشهدا و الصدیقین…
*همه ی ما ، گاهی دلتنگ می شویم و دلمان می خواهد با کسی درد دل کنیم .چه کسی بهتر از شهدا ؟ … دلتنگی هایمان را با شهدا در میان بگذاریم … کسانی که به خاطر رضایت خدا و دل ما ، از خود و دل خود گذشتند .
یکی از این عزیزان، شهید غلامرضا زارع است. سرباز شهید غلامرضا زارع.

*از دور برکه ی آبی دید. قدم هایش را تندتر کرد. درخت تنومندی درست در کنار برکه، ریشه بر زمین و سر بر آسمان داشت. شاخه ها و برگ های سبز و در هم رفته اش جلو تابش نور خورشید را گرفته و بر قسمتی از زمین مسطح کنار برکه، سایه افکنده بود. گرمای سوزان نیم روز، بی تابش کرده بود. آخرین گام ها را برداشت و خود را زیر سایه ی درخت رساند.

بر روی تخته سنگی که درست زیر درخت قرار داشت، نشست تا خستگی راه را از تن به در کند و از تابش مستقیم نور خورشید نیز در امان باشد. بخشی از سطح برکه، از گیاهان سبز و گل های سرخ و سفید و زرد، پوشیده شده بود. چند پروانه، گل به گل، پرواز می کردند و تصویر زیبایی را از طبیعت، به نمایش می گذاشتند. انوار طلایی خورشید، بر بخش دیگر آب که بدون پوشش گیاهی بود می تابید و تا عمق آن نفوذ می کرد و لایه های زیرین آب را زیبا و زیباتر به رخ طبیعت می کشید.

احساس تشنگی کرد. دست در آب فرو برد و جرعه ای از آن نوشید. خنک و گوارا بود و عطش او را فرو نشاند.

صدای چند پرنده، بر بلندای درخت به گوش می رسید. کم کم، آواز پرندگان به زمزمه تبدیل شد. انگار داشتند در گوش هم نجوا می کردند ! بر روی تخته سنگ به پشت، دراز کشید و بر شاخسارهای سبز و زیبای درخت که همچون چتری بر او سایه افکنده بود، نظر دوخت.

دو پرنده، نه ! دو انسان! نه ! دو فرشته ی آسمانی زیبا، بر شاخه ای از درخت نشسته و با یک دیگر نجوا می کردند . احساس کرد دوست دارد هم صحبت آنان شود. به محض این که این حس در درونش خودی نشان داد، آن دو فرشته بر تخته سنگ زیر درخت، درست در کنار او فرود آمدند و از سوی پروردگار عالم، به او مژده ی فرزندی را دادند. بلند شد و روی تخته سنگ نشسته، بر تنه ی درخت تنومند تکیه زد و نام فرزندش را پرسید. یکی از فرشتگان گفت : « او غلام شاه خراسان است.» و دیگری گفت: « نامش غلامرضاست . »

نفهمید چه قدر هم صحبت فرشتگان بود. زمان برایش متوقف شده بود و گذشت آن را احساس نمی کرد. احساس حوشایندی داشت و از شادی در پوست خود نمی گنجید.

سرانجام، فرشتگان خدا، مثل پرندگان سبکبال، پر گشودند و مسیر آسمان را پیش گرفتند. برای لحظه ای پلک های خود را بر هم نهاد و چون مجددا چشم باز کرد، خود را کنار ضریح مطهر حضرت احمد ابن موسی (ع) دید. یادش آمد که لحظاتی پیش طبق معمول هر روز برای زیارت، وارد حرم مطهر شاه چراغ شده بود. هنوز ذکر بر لب داشت. برای یک لحظه، بین دو ذکر، پلک هایش بر هم آمده بود و یک خواب یا رویای صادقانه و شاید هم یک الهام، نوید بخش غلامرضایش بود.

باور نمی کرد. آیا این فقط یک خواب بود یا رویای صادقانه و یا نه! یک الهام !؟ هر چه بود، زیبا بود. نوید بخش پسری که سال ها آرزویش را در سر می پروراندند.

چند سال از ازدواج لیلا با علیرضا می گذشت. ولی خدا نخواسته بود فرزندی نصیبشان کند. به این نوید، دل بسته و باورش کردند. خانه ای محقر در نزدیکی حرم مطهر شاه چراغ در شیراز، اجاره کرده بودند و زندگی فقیرانه ای را می گذراندند. علیرضا، کارگر کارگاه نجاری بود.

وعده ی خدا به وقوع پیوست و همان سال، خداوند رحمان و رحیم، فرزند پسری را به آنان عطا نمود. در گوشش اذان گفتند و نامش را غلامرضا گذاشتند تا غلام شاه خراسان شود. بعد هم به زادگاه خود، داریون بازگشتند.

علیرضا، شغل سخت و طاقت فرسای سنگ شکنی را پیشه کرد و از این طریق، کسب روزی می کرد و لقمه ی حلالی را بر دهان زن و فرزندش می گذاشت. زن و شوهر، پیش از این نیز، با ایمان و با خدا بودند ولی پس از آن، ایمانشان محکم تر شد. طوری که در بین مردم داریون، به پاکی و بی ریایی مشهور شدند.واجباتشان را انجام می دادند. از محرمات دوری می کردند و در مستحبات بر یک دیگر سبقت می گرفتند.

علیرضا، کم کم شغل خود را عوض کرد. مغازه ای کوچک بر پا کرد و کسب و کاری حلال راه انداخت. حالا دیگر زن و شوهر می توانستند موقع اذان، هر کاری دارند رها کنند و خود را به مسجد برسانند.

فرزندشان غلامرضا، بزرگ و بزرگ تر می شد. شیرین زبان بود و مهربان. همه ی فامیل و همسایه ها او را دوست داشتند. شش بهار که از عمرش گذشت، برای ادامه ی تحصیل وارد دبستان حقیقت جو شد. دوره ی ابتدایی را در آن جا با موفقیت سپری کرد و برای ادامه ی تحصیل، وارد مدرسه ی راهنمایی بوعلی ( هاتف اصفهانی یا شهید خوش نژاد فعلی ) شد.

روزگار به غلامرضا روی خوش نشان نداد و در دوره ی راهنمایی ، عزیزترین کسش یعنی مادر گرامیش را از دست داد. لیلا رفت تا طعم تلخ بی مادری را به فرزندش غلامرضا بچشاند. بعد از آن، دیگر غلامرضا نتوانست خود را راضی کند که پدرش تنها نان آور خانواده باشد. ترک تحصیل کرد. آستین ها را بالا زد و شد کمک خرج خانواده.

علاقه ی زیادی به شغل جوشکاری داشت. چند سال، شاگردی عمویش را کرد. از هوش سرشاری برخوردار بود. استعداد عجیبی در فراگیری این فن داشت. به زودی به یک استاد کار ماهر و زبردستی مبدل شد. حالا دیگر، در مغازه، حرف اول را او می زد. شده بود استاد جوشکار. شاگردانی مثل شهید سهراب خسروی و شهید صفر قلی حسینی نیز در کنار خود پروراند.

نهایتا در سن شانزده سالگی به سنت پیامبر عمل نمود و همسری انتخاب کرد. یک سال بعد، یعنی در سال ۱۳۵۸ شاگردی را رها کرد و کارگاه مستقلی برای خود راه اندازی کرد. در سال ۱۳۵۹ بود که خدا، اولین فرزندش را به او ارزانی داشت. فرزند اول، دختر بود. نام مادر خودش را بر او نهاد و شد لیلای بابا. غلامرضا به دخترش عشق می ورزید. بوی مادرش را از تن و بدن او استشمام می کرد.

غلامرضا، در کار، بسیار کوشا و پر تلاش بود و با عشق و علاقه زیاد کار می کرد. مردم داریون از حاصل دسترنج او رضایت کامل داشتند و با اطمینان کامل، سفارش درب و پنجره هایشان را به او می دانند. به همین علت هم کار و کاسبیش رونق خاصی داشت.هنوز هم که هنوز است، بر در و دیوار برخی از منازل داریونی ها، آثار درب و پنجره هایی که دست ساخت این شهید بزرگوار است، به چشم می خورد.

برای صله رحم، ارزش و اهمیت زیادی قائل بود و به هر بهانه ای به اقوام و خویشان و همسایگان سر می زد. یکی از خصلت های بارز او، صفت نیک میهمان نوازی بود.

***برادر شهید می گوید :
« زمانی که تازه کارگاهش را راه اندازی کرده بود، به شیراز رفت و مقداری آهن و پروفیل و ابزار دیگر خریده، وانتی کرایه کرد و آن ها را به کارگاهش در داریون حمل نمود. پس از تخلیه بار، به اصرار، راننده ی وانت را برای صرف ناهار به منزل خود دعوت کرد. موقع رفتن هم علاوه بر کرایه، مقدار دیگری پول نیز به او داد. من که از این کار او متعجب شده بودم و می دیدم به جای تخفیف گرفتن، مبلغ بیش تری هم به او پرداخت کرد، علت را جویا شدم. پاسخی داد که هنوز، آویزه ی گوشم است. گفت: ” این بنده ی خدا، عیال وار است و تنها راه امرار معاشش هم همین است . به زحمت، روزی حلالی برای سیر کردن شکم زن و بچه اش در می آورد. کمی به او کمک کنیم راه دوری نمی رود. این طوری با رضایت بیش تری هم این جا را ترک می کند.” »

***چهار سال پس از ازدواج، در ۱۸ فروردین سال ۱۳۶۱ ، لباس مقدس سربازی را بر تن کرد و شد سرباز آقا امام زمان (عج). دوره ی آموزشی را در پادگان شهید دستغیب نوده آزاد شهر گذراند. گردان ۳، گروهان ۱ ، دسته ۱٫

وقتی دوره ی آموزش را به اتمام رساند و مرخصی گرفت و به منزل بازگشت، خداوند آرزوی دیگر او را برآورده کرد و دومین فرزندش را که او هم دختر بود، به او عطا نمود. پس از اتمام مرخصی و بازگشت به خدمت، نامه ای برای همسرش فرستاد و در نامه دخترش را ” آرزو ” نامگذاری کرد و نوشت علت این نام را بعدها خودتان درک خواهید کرد. و به این ترتیب آرزو، برای همیشه در حسرت و آرزوی دیدن پدر ماند. پس از این مرخصی بسیار کوتاه، مجددا به پادگان برگشت و بلافاصله به منطقه ی کردستان اعزام شد و در پادگان شهید زندی فر مهاباد نقده گروهان ژاندارمری در نیروی انتظامی مشغول به خدمت شد.

با دشمنی می جنگید که دیده نمی شد. دشمن، نیروهای ضد انقلاب داخلی دمکرات و کوموله بودند. غلامرضا خود گفته بود که شب هنگام از خانه هایی به ما تیراندازی می شد که موقع روز، شیر و ماست و سایر خوراکی ها را از آن جا خریداری می کردیم. روزها در لباس مردم عادی بودند و شب ها در لباس خصم ظاهر می شدند. دشمن آشکار و در عین حال، پنهان ! و این گونه جنگیدن، از او چریکی مقاوم و رشید و فداکار ساخت.

شرایط به گونه ای نبود که زیاد بتواند مرخصی بگیرد و از خانواده دیدن کند. حداکثر مرخصی او ده روز در طول هر چهار، پنج ماه خدمت بود. ولی مدام نامه نگاری می کرد و از وضعیت خانواده مطلع می شد.

غلامرضا، هفده ماه را به این ترتیب به جهاد فی سبیل الله مشغول بود. سه بار به مرخصی آمد. بار آخر، انگار به دلش برات شده بود که دیگر بازگشتی برایش نیست. جور دیگری خداحافظی می کرد. از خانواده و همه ی اقوام و خویشان و همسایگان، حلالیت طلبید. بالاخره هم به حرف آمد و گفت : « این مرخصی آخرم است. نمی خواهم دینی از کسی بر گردنم باشد. »

***خاطره ای از یکی از همرزمانش که اکنون در قید حیات است :
« اواخر خدمت غلامرضا، گذرمان به مکانی به نام پایگاه محمد شاه در منطقه ی کردستان افتاد. در حین عبور از آن جا، غلامرضا از حرکت باز ایستاد و گوشه ای نشست. ما از او جلو افتادیم. ولی وقتی تاخیر او طولانی شد، نگرانش شدیم و به سویش برگشتیم. گوشه ای نشسته بود و اشک می ریخت. علت را جویا شدیم. فکر کردیم خدای ناکرده اتفاق ناگواری برای خانواده اش رخ داده است. ولی او وقتی اصرار ما را دید، پرده از یک راز درونی خود برداشت و گفت: « من در همین جا شهید می شوم. این را در خواب دیده ام.» و همین اتفاق هم رخ داد. وقتی غلامرضا پس از چهار ماه دوری از خانواده در تاریخ بیست و هشتم مرداد سال ۱۳۶۲ آماده ی رفتن به مرخصی بود، برای امضای نهایی برگ مرخصی به سراغ فرمانده رفت. فرمانده گفت که شرط امضای برگه ی مرخصی تو، شرکت در عملیات امروز است. و غلامرضا به جای آمدن نزد خانواده، راهی منطقه ی عملیاتی شد. عملیات به خوبی اجرا گردید. رزمندگان، پیروز میدان شدند. اما هنگام برگشت، درست در همان جایی که او را در حال گریه دیدیم و می گفت خواب شهادتش را در آن مکان دیده است، ماشین آنان با تله ی انفجاری مین گذاری شده، برخورد کرده و همه سرنشینان آن مجروح و یا شهید شدند.

غلامرضا، دچار موج انفجار و ضربه ی مغزی شد و ساعتی بعد با چرخ بال(هلی کوپتر) به بیمارستان مهاباد انتقال یافت و در بیمارستان به ندای حق، لبیک گفته، جان به جان آفرین تسلیم کرد تا از فرش بر عرش صعود کرده و در ملکوت اعلا سیر نماید و در آن جا نظر کند به وجه الله.

چند روز بعد، روز پنج شنبه سوم شهریور ماه سال ۱۳۶۲ این شهید بزرگوار بر روی دستان مردم خون گرم و شهید پرور منطقه ی داریون، تشییع و در گلزار شهدای داریون در مجاورت حرم مطهر امامزاده ابراهیم (ع) به خاک سپرده شد و برای همیشه آرام گرفت.

چند ماه پس از شهادت غلامرضا، سومین فرزند او نیز به دنیا آمد و نام غلامرضا (نام پدر شهیدش) را بر او گذاشتند. تا جای پدر را در این کره ی خاکی پر کند و غلام شاه خراسان باشد.

***ببینید حکمت ها و رحمت های خداوند حکیم و رحیم را ! از سر حکمتش امانتی را می گیرد و از در رحمتش امانتی دیگر را به ما می سپارد.

عزیزان ! باور کنید نه آمدن عزیزانمان با ماست و نه رفتنشان ! این خداوند رحمان و رحیم است که به ما ارزانی می دهد و هم اوست که باز پس می گیرد. ما چند صباحی امانتی را تحویل می گیریم. پس بکوشیم تا امانتدار خوبی باشیم و وقتی به سویش باز می گردیم ما را برای خیانت در امانت بازخواست نکنند.

خانواده های شهدا، یاد شهدا، راه شهدا، اهداف شهدا، امانت های خدا نزد ما هستند. نکند امانتدار خوبی نباشیم و فردای قیامت، نتوانیم در چشم شهدا نظاره کنیم و سرافکنده باشیم !؟