دل نوشته های شما در یادواره شهدای منطقه داریون

شهید سید ابوطالب حسینی دودجی
یک شهید ورزشکار (فوتبالست )عضو تیم شاهین دودج ،انسانی با اخلاق و متین ، فوتبال دودج هرچی دارد از برکت خون این شهید می باشد چه در زمانی که زنده بود و چه الان که یاد و خاطره اش زنده است.
روحش شاد و یاد و خاطره اش گرامی باد

پدر شهید سید ابوطالب حسینی به تازگی به رحمت ایزدی پیوسته خدا ایشان را رحمت کند شادی روحش قرائت فاتحه

سلام شهید …

شهیدی که لیاقت ماندن در کنارت و پر کشیدن در جوارت به همین راحتی از من سلب شد؛ عزیزی که دوریت پر پروانه ی دلم را به آتش کشیده است و تاب و توان ماندن در این ولولای دست و پاگیر را از من گرفته و امانم را بریده است.

شرمنده و سرافکنده ام جان ِ برادر !از تو چه پنهان، قربانت بروم ، با خود گفتم من که بعد از تو هیچ کاری نکردم. هیچ… هیچ… بگذار دست ِ کم از تو بنویسم، از تو بگویم و در ” بوی بهشت ” ، پست ” با شهدای منطقه ی داریون ” را رقم بزنم، که آن هم نشد فدای دستان سخاوتمندت که به گاه رفتن تا آمدم به خود بیایم از دستم رها شد.

ولی چه کنم عزیز !؟ بعد از پر کشیدنت غربت پایتخت زمینگیرم کرد. تو بر عرش شدی و من هم بر فرش پایتخت. دور از دیار و زادگاهمان. نیستم که درِ خانه اتان را دق الباب کنم و پای درد دلشان بنشینم و از شما بشنوم و بنویسم !

می دانم به گاه رفتن، نگاهت به نگاهم گره خورده بود با کلی انتظار، ولی تعارف که نداریم، بی وفا شدم و چند صد فرسنگ فاصله بهانه ای شد برای این فراموشی و کلی فراموشی های دیگر. از یاد بردن مردم خوب زادگاهمان را می گویم. خیلی هم بهانه داشتم ! خیلی ! بهانه پشت بهانه ! از همان هایی که نگذاشت تا انتها با تو باشم و با تو همسفر شوم ! رفیق نیمه راه شدن را می گویم !

دیر آمدم، ولی آمدم که در واپسین لحظات از تو بگویم. ” با شهدای منطقه داریون ” را رقم زدم. و کلی پست های جور واجور دیگر !

اوایل خوب بود. همه چیز خوب پیش می رفت. حساب و کتاب ها درست از آب در می آمد. بنده خدایی، کمک حالم بود. من که داریون نبودم همه زحمت ها روی دوش او بود. می آمد در خانه اتان را می زند. پای درد دل خانواده اتان می نشست. از شما می گفتند؛ همه را بی کم و کاست می نوشت و برایم ایمیل می کرد و من هم قلمش می زدم.

ولی کم کم این روند کند و کندتر شد. آخر ما گرفتار و گرفتارتر شدیم. دیگر وقت نداشتیم صرف شما کنیم. تو که نیستی ببینی ما چه قدر کار و گرفتاری داریم ! هزار جور فکر و ذکر و مشکل و معضل دامنگیرمان هست و فرصت پرداختن به شما و خانواده اتان را نداریم.همان طور فرصت پرداختن به چه و چه …

می دانی چه قدر زحمت دارد ؟ چه قدر وقت و انرژی می گیرد مصاحبه با خانواده اتان ؟ نکند فکر می کنی ما بیکاریم و بی مشکل و گرفتاری !؟ نمی رسیم دیگر ! چه کار کنیم ؟

خب حتما شما که خانه و زندگی و خانواده اتان را ترک کردید و رفتید کار نداشتید ! مشکل نداشتید ! که اگر داشتید جانتان را کف دستتان نمی گرفتید بگذارید بروید !

بعد از آن بنده ی خوب خدا هم تک و توکی از عزیزان قول همکاری دادند، ولی آن ها هم برای خودشان کلی گرفتاری داشتند. کار و زندگی دارند بندگان خدا ! چه کار کنند ! مشکلات ریز و درشت، دست و بالشان را بسته است. وقت ندارند دیگر که صرف شما کنند ! مثل شما بی کار نیستند که ! هستند ؟

ببخش عزیز ! ببخش رفیق ! ببخش برادر ! دستان خالیم را نگاه کن ! ببین هزار دلیل دارم برای این فراموشی. حالا تو اسمش را بگذار بهانه و توجیه و از زیر کار در رفتن و شانه خالی کردن. تو که این جا نیستی ببینی ما چه قدر گرفتاریم. گرفتاریم و وقت سر خاراندن هم نداریم !

شاید اگر روزی همه ی گرفتاری هایمان تمام شد و دیگر کاری نداشتیم، دوباره آمدیم و این پست را از سر گرفتیم ! شاید ! شاید …

کجایید خاکیان سدره نشین و زمینیان آسمانی که ملکوتیان امشب شیفته شمایند؟!