چند دقیقه تا حرم…

از سوي که مي‌تابد؟ از روي تو يا خورشيد؟
آيينه بگردانم من سوي تو يا خورشيد؟
اين سلسله‌ي زرين با تار که مي‌رقصد،
بر شانه‌ي نيشابور، گيسوي تو يا خورشيد؟
تير مژه‌اي سوزان بر قلب من آتش زد
آه، از چه کماني بود، ابروي تو يا خورشيد؟
خورشيد پرستم من، با روي تو حيرانم
دل پيش که بنشانم، پهلوي تو يا خورشيد؟
يک ذرّه، کبوتر شد؛ گرماي چه دستاني
اين‌گونه طلسمش کرد، جادوي تو يا خورشيد؟
باراني يک بغضم در سايه‌ي دلتنگي
سر روي چه بگذارم، زانوي تو يا خورشيد؟
سيب دل غلتانم، داغ است نمي‌دانم،
مي‌چرخد و مي‌آيد، از جوي تو يا خورشيد؟
در نيمه‌ي خود اما، گم شد و ببين تنها
يک آه به جا ماند از آهوي تو، يا خورشيد !

بارها افتخار زیارت بارگاه ملکوتی آقا امام رضا(ع) شامل حالم شده.
اولین بار که رفتم پابوس آقا 17سالم بود.ازطرف هیئت منتظران حضرت مهدی(ع).
اون روزی که به اهل خونه گفتم میرم مشهد واسه زیارت همشون خوشحال شدن.
ازمن خواستن براشون دعا کنم …
یکی از اقوام خیلی نزدیک که خیلی گرفتاربود واون روزها زندگی سختی داشت یه پاکت بهم داد که یه نامه داخلش بود،ازمن خواست بندازم داخل ضریح آقا…منم قبول کردم.
بالاخره راهی شدیم.
شوروحالی غیرقابل توصیف در بین همه ی بچه های هیئت موج می زد.
لحظه ی تحویل سال طبس بودیم حرم آقاامزاده حسین(ع).عالی بود.زیباودوست داشتنی این بهترین سال تحویل من بود.
مشهدکه رسیدیم هواتاریک بود.خیلی زود داخل یک حسینیه که به حرم نزدیک بود،اسکان گرفتیم.دلمون پرمیزد واسه رفتن به حرم طاقت نداشتیم پیاده زدیم به راه ، وارد خیابان حرم که شدیم تا چشممون به گنبد آقا افتاد اشکمون سرازیر شد …
یکی ازبچه ها باصدای زیبایی که داشت این شعر رو می خوند:دلمو گره زدم به پنجرت دارم میام به امیدی که بیام این گره ها رو واکنی…
حس و حال همه دیدنی بود ، بچه ها که اکثرشون مثل من اولین بارشون بودحتی پلک هم نمی زدن فقط اشک می ریختن و دردلشان غوغایی بپا بود.
انگار همه زیرو رو شدیم.
می دونستم هرکسی به یه نیت اومده اینجا یه خواسته ای ازآقاامام رضاداره.درست مثل خودمن.
نامه رو گذاشته بودم داخل جیبم که بندازم توی ضریح آقا.
اول سال بود.تعطیلات نوروز. خیلی شلوغ بود.
واردصحن که شدیم دسته جمعی سلام دادیم با احترام وارد حرم شدیم نمازمغرب وعشا رو خوندیم.همه ی صحن ها مملوءاز جمعیت بود. وارد صحن اصلی شدیم دور ضریح غوغابود.مردم توی هم گره خورده بودن ماتم زده بود باخودم گفتم چه چیزی اینهارواینجور به هم گره زده؟جوابش سخت نبود شاید همشون مثل من یه خواسته داشتن.
بی اختیار گریه می کردم صورتم خیس شده بود.رفتم جلو توی موج عظیمی ازجمعیت تا هم نامه رو بندازم هم دستم به ضریح برسه.ازساعت 8 تا 11تو ی موج مردم فقط به این سمت واون سمت کشیده میشدم وچون بچه سال بودم مدام زیر دست وپا فرو میرفتم.راستش له شده بودم داغون داغون، نفسم بنداومده بود.غافلگیرشدم چون اولین بارم بود.
همه ی بدنم ازدرد فشاری که بهم واردمیشدفریاد میزد.
باخودم گفتم برگردم وقتی خلوت شد میام هم زیارت میکنم هم نامه رو میندازم داخل ضریح.راه برگشتن هم نبود زیرموجی ازجمعیت محوشدم پابودکه روی سروصورتم فرود میومد دلم شکست گفتم یا امام رضا من مهمون تو هستم بادل پاک اومدم بایه قلب صاف این رسم مهمون نوازیه.دیگه ازاون لحظه نفهمیدم چی شد بیهوش شدم.توی همون حالت کنارضریح نشسته بودم انگارهیچ کس پیشم نبود همه جاساکت شده بود کسی بهم فشارنمی داد.نامه روانداختم توی ضریح آقا یه دل سیر گریه کردم وحرف زدم همینجورکه دستم به ضریح بود و اشک می ریختم یکی ازپشت سردست روی شونم گذاشت وگفت بلندشو توحاجتت رو گرفتی.برگشتم نگاه کنم دیدم کسی نیست فقط توی موج جمعیت مردم بودم که منو بالا میکشیدن و میگفتن راه بازکنید این بچه ازحال رفته داره میمیره.منوبیرون آوردن بهم آب دادن گفتن بچه نگفتی میمیری زیردست پا.
هیچی نگفتم به هیچ کس حرف نزدم.
برگشتیم حسینیه شب موندیم دعاکردیم ونماز وزیارتنامه های مختلف خوندیم.
فردای اون روزازمخابرات زنگ زدم خونه واسه احوال پرسی و این که بگم حالم خوبه نگران نباشن.
همون کسی که نامه رو بهم داده بود گوشی رو گرفت و گفت دیشب خواب منودیده که نامه رو داده بودم دست آقا.درست توی همون ساعت که من اونجا بودم اونم خواب دیده بود.اشکم سرازیر شد همه ی بدنم میلرزید گوشی رو قطع کردم و زدم بیرون3روزمشهد بودیم هرروزچندبارمیرفتیم زیارت آقاوبرمیگشتیم روی هم سفرما ده روزطول کشید.
این ده روز جزءزندگی من حساب نشد بهترین لحظه های عمرم بود .هنوز یک ماه نشده بود که صاحب نامه حاجتش روگرفت ومن هنوز محو آن روزها هستم…

به کعبه گفتم توازخاکی من ازخاک
چرا باید که دورتو بگردم؟
نداآمدتوباپاآمدی باید بگردی
برو بادل بیا تامن بگردم…

وقتی بساط گریه مهیا نمی شود
وقتی که بغض بین گلو جا نمی شود
وقتی تمام شب به در خانه کریم
در می زند گدا و دری وا نمی شود
وقتی پس از معاینه ها گویدت طبیب
این قلب مرده است مداوا نمی شود
یک راه مانده بهر تو آن هم زیارت است
مشهد برو که کار تو اینجا نمی شود

دوست دارم صدات کنم، تو هم منو نگاه کنی
من تورونگات کنم، تو هم منو صدا کنی
قربون صفات برم، از راه دوری اومدم
جای دوری نمیره، اگه منو نگاه کنی
دل من زندونیه، تویی که تنها میتونی
این قفس رو وا کنی، پرنده رو رها کنی
میشه کنج حرمت، گوشه قلب من باشه
میشه قلب منو مثل گنبدت طلا کنی
تو غریبی ومنم غریبم
اما چی میشه دل این غریبه رو با خودت آشنا کنی
دوست دارم تو ایوون آیینت از صبح تا غروب
من باهات صفا کنم، تو هم منو دوا کنی
دلمو گره زدم به پنجرت دارم میرم
دوست دارم تا برمی گردم گره ها رو وا کنی
دوست دارم از حالا تا صبح محشر
همه شب من رضا رضا بگم، تو هم منو رضا کنی

حضرت رضا عليه السّلام فرمود:

« هر كس مرا با دورى راهش زيارت كند و از راه دور به زيارت من بیاید در روز قيامت در سه جایگاه بيارى او خواهم آمد تا او را از ناراحتيهاى آن حال نجات دهم:

اوّل : در آن هنگام كه نامه‏هاى اعمال پخش مى‏شود از جانب راست و از جانب چپ.

دوم : در آن هنگام كه از صراط ميگذرد.

سوم: در آن وقت كه بپاى ميزان عمل ميرسد و عمل او را بررسى كرده مى‏سنجند.»

یا رئوف

من آهویی در پی دام تو هستم

کبوتر زخمی بام تو هستم

اگر برانی زدرت نروم من

چرا که من تشنه جام تو هستم

امام عاشقانی رئوف و مهربانی

منه شکسته دل را ز غصه میرهانی

صحرا صحرا بهشت من رضا

عشق تو در سرشت من رضا

درد مرا تو میکنی دوا

میکشدم فراق کربلا

امام عاشقانی

رئوف و مهربانی

شده ام شرمنده تو

من گدا و بنده تو

شدم مقیم این حرم تو آقا

کشد مرا لصف و کرم تو آقا

امام عاشقانی

به گنبد تو آقا شده ام خیره

به پنجره فولاد دله من گیره

امام عاشقانی

رئوف و مهربانی

مولای من !

تا کی دلتنگی هایم را بر شانه های قاصدک سوار کنم

وآن را به سوی مشهدت روانه .

تا کی چشمانم به دنبال کبوتری باشد که نامه ای به پایش بسته ام

تا آن را به تو برساند.

پس قسمت من کی می شود؟!

کدامین طلوع خورشید نوید بخش دیدار من وشما را خواهد داد ؟

ضامن آهو !

تا کی چشمانم را به قاب توی اتاق بدوزم که روایتِ داستانِ

ضمانتتان است.

کاسه صبرم لبریز شده مولا !