به یاد سرباز شهید حسین زارعی دودجی

به کوشش:جلیل زارع،علی زارع|

بسم رب الشهدا و الصدیقین…

همه ی ما ، گاهی دلتنگ می شویم و دلمان می خواهد با کسی درد دل کنیم .چه کسی بهتر از شهدا ؟ … دلتنگی هایمان را با شهدا در میان بگذاریم … کسانی که به خاطر رضایت خدا و دل ما ، از خود و دل خود گذشتند .

یکی از این عزیزان، شهید حسین زارعی دودجی است. سرباز شهید حسین زارعی دودجی.

 در اولین روز از اولین ماه سال ۱۳۳۸ در روستای دودج، دیده به جهان گشود. پدرش با دست های پینه بسته که حاصل سال ها رنج و مشقت و کار طاقت فرسا بود، او را در آغوش گرفته و در گوشش اذان گفت و نامش را حسین گذاشت. بعد، او را به آغوش گرم مادر باز گرداند. مادر، او را بوسید و با عشق و محبت به سینه چسباند.

نوراله، یک روز، خسته و کوفته به خانه آمد. حسین را که حالا دیگر می توانست روی پاهایش بند شود، راه برود و حرف بزند، در آغوش گرفت.

رو به همسرش کرد و گفت : « دیگر وضعیت کار و کاسبی مثل قبل نیست. کار پیدا نمی شود که. با یکی از مالکان ایزد خواست باصری صحبت کرده ام، قرار شده است برویم روی زمینش کار کنیم. »

همسرش مخالفتی نکرد. وسایلشان را جمع کردند و راهی روستای ایزد خواست شدند. چند سال بعد هم به روستای خیرآباد نقل مکان کردند و نوراله روی زمین مالکی دیگر مشغول کار شد.

حسین قد کشید و بزرگ شد و به سن هفت سالگی رسید. نوراله به داریون کوچ کرد و پسرش را در دبستان حقیقت جو ثبت نام کرد.

حسین، علاقه ی زیادی به تحصیل علم داشت. با آن که در کارها به پدر و مادرش کمک می کرد، هرگز از درس و مشق، غافل نبود. هنوز به سن بلوغ نرسیده بود که خواندن نماز را شروع کرد.

دوران ابتدایی را که پشت سر گذاشت، برای ادامه ی تحصیل، وارد مدرسه ی راهنمایی بوعلی ( هاتف اصفهانی) شد. سحر خیز بود. صبح ها قبل از اذان از خواب بر می خاست. وضو می گرفت. به قرائت آیات دلنشین قرآن مشغول می شد و نماز اول وقت را به جای می آورد. نماز ظهر و عصرش را هم در مدرسه می خواند. و برای مغرب و عشا هم در صف نماز گزاران مسجد بود. در جلسات آموزش و قرائت قرآن مجید هم شرکت منظم و فعال داشت. نه تنها در انجام فرائض دینی مثل نماز و روزه کوتاهی نمی کرد، بلکه از مستحبات نیز غافل نمی شد.

با پشتکار فوق العاده ای که داشت با کارنامه ای درخشان، دوران راهنمایی را هم پشت سر گذاشت. از کوچک ترین فرصت برای کمک کردن به پدرش در زمین کشاورزی استفاده می کرد و تمام روزهای تابستان ها را نیز کار می کرد.

فرزند ارشد خانواده بود. در درس و مشق، به سایر خواهر و برادرانش کمک می کرد. پدر و مادر، از گفتار و رفتار و اعمال او رضایت کامل داشتند و به او افتخار می کردند. این را همه اقوام و خویشان و همسایگان می دانستند.

آن زمان، داریون دبیرستان نداشت. نوراله، وقتی علاقه ی زیاد او را به ادامه ی تحصیل دید، با برادرش صحبت کرد و حسین را به او سپرد. حسین، به منزل عمویش در شیراز رفت و در دبیرستان حجتیه در رشته ی ریاضی فیزیک مشغول به تحصیل شد.

خانواده ی عمو، همه او را دوست داشتند و از اخلاق و رفتار او بسیار راضی بودند.

زن عمویش می گوید : « وقتی از دبیرستان بر می گشت و می خواست وارد منزل شود، اگر من با زن های همسایه در کوچه کنار در نشسته بودیم، آن قدر صبر می کرد تا همسایه ها آن جا را ترک کنند، بعد وارد خانه می شد. یک روز یکی از زن های همسایه به من گفت: ” دخترم در چند تا از درس هایش ضعیف است، اگر از نظر شما اشکالی ندارد، حسین گه گاه به منزل ما بیاید و به دخترم در درس هایش کمک کند”. من، موضوع را با حسین در میان گذاشتم. گفت : ” خوشحال می شوم بتوانم زکات علمم را بپردازم و آن چه را می دانم به دیگران هم یاد دهم. ولی یک شرط دارد. اگر پذیرفتند، قبول می کنم. اگر هم نپذیرفتند که از قول من از آن ها عذرخواهی کنید. ” گفتم :” چه شرطی ؟ ” گفت : ” شرطش این است که موقع درس دادن، مادرش هم حضور داشته باشد. چون من نمی توانم با نامحرم در خلوت، تنها باشم. ” »

عمویش می گوید : « هرگز ندیدم به تلویزیون و فیلم و سریال های آن علاقه ای نشان دهد. فکر و ذکرش درس و مشق بود و عبادت. »

دوره ی دبیرستان را هم با نمرات عالی، پشت سر گذاشت. نوزده ساله بود که انقلاب شکوهمند اسلامی به رهبری امام خمینی (ره) آغاز شد. مرتب در راهپیمایی ها و جلسات بحث و بررسی انقلابیون شرکت می کرد.

پس از شروع جنگ تحمیلی، وارد خدمت مقدس سربازی شد. در لشکر ۷۷ خراسان، آموزش عمومی سربازی را گذراند. بعد هم راهی جبهه های کوشک شهر اهواز شد. گروهان ۲ گردان ۲۲ لشکر خراسان.

در جنگ هم مثل کار و درس و حتی بیش تر، پر تلاش بود. هرگز دیده نشد از حضور در میدان های جنگ، گله و شکایتی داشته باشد. بر عکس، از این که خداوند این توفیق را نصیبش کرده بود که دوران خدمت را در جبهه سپری کند، شکر گزار بود و هیچ گاه درخواست انتقال به پشت جبهه را نکرد.

از دفترچه یاداشت های روزانه اش می خوانیم :

« شنبه ۷ اردیبهشت ماه سال ۱۳۶۱ : روزی که عازم خط اول شدیم و قرار شد که شب، حمله را آغاز کنیم.

برگی دیگر : ان تنصر الله ینصرکم و یثبت اقدامکم. اگر خدا را یاری کنید، خداوند شما را یاری می کند.

در لابلای برگ های دفتر خاطراتش اشعاری نیز به چشم می خورد. »

سرانجام، روز موعود فرا رسید. بیست و دوم مرداد ماه سال ۱۳۶۱٫ در جبهه ی کوشک اهواز مشغول مبارزه ی بی امان با دشمن تا دندان مسلح بود که ناگاه، رگبار گلوله های دشمن از هر سو بر او باریدن گرفت. چند تیر به قلب و چشمش اصابت کرد و جان شیرین خود را به خدای عاشقان تقدیم نمود.

آری، او، مشتاق و منتظر، شهد شیرین شهادت را نوشید تا به به لقا الله بپوندد.

بیست و هفتم مرداد ماه سال ۱۳۶۱، پیکر پاک و مطهرش را به داریون منتقل کردند و بر دست های مردم شهید پرور داریون تا گلزار شهدا بدرقه کردند و در آن جا به خاک سپردند تا در کنار یاران با وفایش، آرام گیرد.

پنج سال بعد، پدرش فراق فرزند را تاب نیاورد. پر کشید و رفت تا شفاعت شهید شامل حالش شود و در جهان باقی بار دیگر فرزند را در آغوش گیرد. مادر داغ دار و دل سوخته اش هنوز هم نتوانسته است درد فراق فرزند را مرحمی نهد و هر جمعه، راهی گلزار شهدا می شود تا با اشک دیدگان، سنگ قبر جگر گوشه اش را شست و شو دهد. فقط این دیدارهای آدینه، او را کمی آرام می کند.

زبان حال مادر، در فراق روی فرزند :

« ز دو دیده خون فشانم ز غمت شب جدایی
چه کنم که هست این ها گل باغ آشنایی

ز فراق چون ننالم من دلشکسته چون نی
که بسوخت بند بندم زحرارت جدایی »

روحش شاد و یادش گرامی باد…

حال دیگر نوبت شما کاربران عزیز داریون نماست. اگر دل تنگید، اگر اشکی گوشه ی چشمانتان جا خوش کرده است، اگر احساس می کنید حرفی برای گفتن دارید. چه کسی بهتر از شهید ؟ با شهید، درد دل کنید و بگویید هر چه می خواهد دل تنگتان…