جشن های مردمی میلاد امام زمان (عج) در داریون

موضوع : خاطره ی یک داریونی از اجرای دکلمه در جشن نیمه ی شعبان | آی آدم ها ….

یادم هست در فرهنگ روستای داریون ( مکان بهزیستی فعلی، البته ساخت قدیمی آن )، هر سال، نیمه ی شعبان، مراسم جشن و سرور برگزار می شد. در این مراسم برنامه های متنوعی مثل سرود و تئاتر نیز به اجرا در می آمد.

…آن سال، برادرم، مجری برنامه های نیمه شعبان بود. وقتی من رسیدم توی سالن فرهنگ روستا، داشت اعلام می کرد که :
« اینک نوبت اجرای یک دکلمه ی زیباست. »

ولی هر چه منتظر ماند، کسی که قرار بود دکلمه اجرا کند به روی سن نرفت. از قرار معلوم،او هنوز نیامده بود. برادرم مانده بود چه بکند . به یکباره چشمش به من افتاد که داشتم وارد سالن می شدم. اشاره ای به من کرد و سری تکان داد. من هم بدون آن که منظور او را درک کنم، سری تکان دادم.

لبخندی به روی من پخش کرد و با خوشحالی اعلام کرد :
« اینک گوش فرا می دهیم به اجرای دکلمه ای زیبا توسط جلیل زارع. »

سر جایم خشکم زد. اصلا انتظار چنین چیزی نداشتم. خب، چند تایی شعر حفظ بودم ولی آمادگی اجرا نداشتم.

وقتی سر در گمی مرا دید، از سن پایین آمد. دست مرا گرفت و بالای سن برد. بعد هم بلندگو را دستم داد و برگشت. مانده بودم چه خاکی به سرم بکنم ؟

یکی از دوستانم از بین جمعیت با ایما و اشاره به من حالی کرد که شعر ” آی آدم ها ” ی نیما یوشیج را بخوانم و من هم شروع کردم :

« آی آدم ها…. »

ولی چشمم که به جمعیت زیاد داخل سالن افتاد، دلم هری ریخت تو و زبانم بند آمد. با هر مصیبتی بود، دوباره تکرار کردم :
« آی آدم ها…. »

دوستم نگاهش را روی من میخکوب کرد و شروع کرد به شکلک در آوردن و خندیدن. مثل این که می خواست چیزی به من بفهماند. ولی من که خودم گیج خدایی بودم، با دیدن ادا و اطوار او، پاک خودم را باختم و به کل، ادامه ی شعر یادم رفت. دوباره تکرار کردم :
« آی آدم ها… »

باز هم ادا و اطوار و خندیدن های الکی دوستم، زبانم را بند آورد. سه چهار بار، این عمل تکرار شد و من هی می خواندم :
« آی آدم ها… آی آدم ها…….. »

مردی مسن از بین جمعیت، گفت : « ببم ! چی میخوای بگی ؟ آی آدم ها چی ؟ »

برادرم، متوجه حرکات دوستم شد و برای این که بیش تر آبرو ریزی نشود، رفت و دست دوستم را کشید و به طرف در سالن برد. ولی او به جای خارج شدن از در سالن، هی تقلا می کرد و بر می گشت، به من نگاه می کرد و الکی می خندید. برادرم گوش او را تاباند و با اردنگی از در سالن پرتش کرد بیرون.

نفس راحتی کشیدم. زبانم باز شد و در حالی که از شرم، عرق از سر و رویم می ریخت، ادامه دادم :
« آی آدم ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید
یک نفر در آب، دارد می سپارد جان !
…………………………………………………………. »

به هر جان کندنی بود، دکلمه را تمام کردم و از سن پایین آمدم و یک راست رفتم بیرون سالن. دوستم پشت در، داشت گریه می کرد.

رو به او کرده و گفتم :
« پسر ! چه مرگت بود ؟ پاک، آبروی منو بردی ! »

در حالی که اشک هایش را با پشت دست هایش پاک می کرد، با گریه گفت :
« بد کردم، می خواستم ادامه ی شعر را به تو بفهمونم ؟ من ادای آدم های شاد و خندان رو در می آوردم که تو ادامه ی شعر یادت بیفته :
آی آدم ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید ! »…