اخبارفرهنگ مردم داریون

فرهنگ مردم داریون/قسمت بیست و چهارم: ادامه کسب و کار مردم داریون/ شغل های دیگر

به کوشش: جلیل زارع

تنها یک نانوایی وجود داشت و نانی که پخته می شد نان سنگک بود. مردم علاوه بر نان های تیری از روی تفنن هم که بود دوست داشتند از این نان های تازه به سفره آمده نیز بخورند. از این رو کار نانوای روستا رونق خوبی داشت.

دشتبانی
کار دشتبان در اصل حفاظت از محصول مالک بود و این که نگذارد کسی یا حیوانی وارد آن شود. در عین حال، دیگر وظایفی نیز که ارباب بر عهده ی او می گذاشت انجام می داد. مانند: آوردن آب برای خانه ی ارباب و اجرای دستورات ارباب. جارچی نیز بود و چنانچه قرار بود خبری به مردم رسانده شود او در کوچه ها می گشت و با صدای بلند آن خبر را اعلام می کرد.

مقَنّی گری
کار او چاه زنی بود. از آن جا که چاه های کشاورزی را با دست حفر می کردند و نیز هر از گاهی آب چاه ها پایین می رفت نیاز به کسانی بود که با “زدن پُشته” یا عمیق تر کردن چاه مشکلات را برطرف کنند. این کار را مقنّی انجام می داد.

کارگری
بیش تر در زمینه ی کشاورزی بود. برخی نیز به کارهای ساختمانی و بنایی اشتغال داشتند. کار از ساعت 6 صبح آغاز می شد و ساعت دوازده موقتا تعطیل می شد. دو ساعت استراحت بین روز بود و پس از آن کار تا غروب آفتاب ادامه می یافت.

پینه دوزی
پینه دوز دوخت و دوز و وصله ی ملکی ها(1) و دول های(2) کشاورزی را برعهده داشت. او با ابزار ابتدایی دستی مانند قیچی، تکه های چرم، لاستیک، نخ و درُوش(3) کار خود را انجام می داد و دستمزد ناچیزی می گرفت.

شیرین پزی
این اواخر یعنی حدود سال 1340 ، انواع شیرینی های ساده مانند کولوچه، کیک، آب نبات خروسی، پشمک، حلوا کنجدی و حلوای معمولی و … تهیه می شد و در دکان بقالی به فروش می رسید. برای پختن آن ها نیز از کوره ی نانوایی استفاده می شد.

نانوایی
تنها یک نانوایی وجود داشت و نانی که پخته می شد نان سنگک بود. مردم علاوه بر نان های تیری از روی تفنن هم که بود دوست داشتند از این نان های تازه به سفره آمده نیز بخورند. از این رو کار نانوای روستا رونق خوبی داشت.

سلمانی
کار او ادامه کار دلاک بود با این تفاوت که فقط سر و صورت را اصلاح می کرد. دستمزد دلاک و سلمانی، سالانه و در خرمن پرداخت می شد.

حمامی
در ابتدا حمام های خزینه ای بود و یک حمام هم بیش تر وجود نداشت. حمامی دستمزد خود را مانند دلاک سالانه می گرفت.

قصابی
از آن جا که در فصل های سرد پاییز و زمستان مردم از قورمه استفاده می کردند، قصابی، آن هم در شکل محدود، منحصر به بهار و تابستان می شد. در روستا سه نفر قصابی داشتند که ممکن بود روزانه تنها یکی دو نفر آن ها گوشت آماده ی فروش داشته باشند. گاه مشتری کافی برای گوشت نبود. در این صورت گوشت ها را به قطعات کوچک تر تقسیم می کردند و در کوچه ها جار می زدند و از آن جا که پول، کم تر در اختیار مردم بود، معمولا گوشت با آرد یا گندم معاوضه می شد. در این صورت یک وقّه (4) گوشت با دو وقه آرد گندم معاوضه می شد.

باغداری
باغ های انگور یکی از مهم ترین راه های کسب درآمد مردم بود. بنابراین علاوه بر محصولات کشاورزی، انگور نیز برداشت می شد. سابقه ی باغ های انگور چندان طولانی نیست و تقریبا به سال 1300 برمی گردد. هر چند مالکان نظر موافقی با این کار نداشتند، اما کم کم باغ های انگور به وجود آمد و توسعه پیدا کرد. به طوری که محل درآمد بسیاری از مردم گردید. این باغ ها با آب قنات آبیاری می شد و دو نوع انگور در آن ها پرورش می یافت: انگور سفید یا عسکری و انگور سیاه یا یاقوتی.

کوزه گری
انواع کوزه ها و ظروف سفالی در گذشته ی نه چندان دور ساخته می شده است و تعداد قابل توجهی از مردم به این شغل مشغول بوده اند.

پانوشت:
1 – کفش هایی که با ریسمان های پنبه ای بافته می شد.
2 – وسیله ی کشیدن آب از چاه
3 – درفش
4 – واحد وزن، تقریبا برابر با 400 گرم، یک هشتم من

*برگرفته از کتاب “فرهنگ مردم داریون”، نگارش و پژوهش: جلال بذرافکن

ادامه دارد …( قسمت بعد: ادامه ی کسب و کار مردم داریون | شغل های زنانه)

امتیاز کاربران: اولین نفری باشید که امتیاز می دهد!

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا