فرهنگ مردم داریون / قسمت یکصد و هشتم: ادامه آداب و رسوم ملی و محلی داریون
به کوشش: جلیل زارع
• نذر و نیاز
نذرو نیاز جایگاه ویژه ای در باورهای دینی مردم داشت. آن را گره گشای بسیاری از مشکلات زندگی می دانستند. پیشوایان دینی به ویژه آن هایی که در حادثه عاشورا به شهادت رسیده بودند جایگاه والایی در بین مردم داشتند. امام رضا(ع) نیز از مهم ترین پشتوانه های مهم اعتقادی مردم به شمار می رفت. از این رو کم تر کسی بود که چیزی را نذر حضرت عباس یا سیدالشهدا (ع) نکند یا پابوس درگاه امام هشتم را واسطه ی رسیدن به حاجت خود نکند.
نذر و نیاز شکل های گوناگون داشت: نیت کردن سفر زیارتی مشهد. سفره انداختن و خرج دادن پس از بازگشت. در نظر گرفتن کهره یا بره ای و پروراندن آن برای نذری حضرت عباس1. گاهی بخشی از گندم یا جوی را که کاشته بودند به نذری اختصاص می دادند. در این صورت یا آن را درو می کردند و خوراک کهره حضرت می شد یا بعد از درو کردن، آن را می فروختند و صرف نذری می کردند.
پختن برنج و پخش کردن آن بین همسایگان. انداختن انگشتر، گوشواره و دیگر زیورآلات در ضریح شاه چراغ یا امامزاده ابراهیم از دیگر شکل های ادای نذر بود.
• تعزیه
در خود داریون گروه تعزیه وجود نداشته است. اما افرادی که در خود هنر نمایش حس می کردند با گروه های تعزیه که از اطراف می آمدند همکاری می نموده اند.
• پانوشت:
1- کهره ای که برای نذری در نظر گرفته می شد احترام خاصی بین مردم داشت. کسی او را اذیت نمی کرد. به آن علف بیش تری می دادند و اگر در محصول کسی می رفت رانده نمی شد. از این رو “کهره ی حضرت عباس” کنایه ای شده بود برای بچه ای که از هر جایی چیزی به دست می آورد و می خورد.
• برگرفته از کتاب “فرهنگ مردم داریون”، نگارش و پژوهش: جلال بذرافکن
• ادامه دارد … (قسمت بعد: ادامه ی آداب و رسوم محلی و ملی داریون)