به مناسبت روز مادر…/ دستان گرم اين فرشته ها…

مريم السادات شاه اميري/

     وقتي بزرگ مي شويم يادمان به كوچه هايي برمي گردد كه شور و نشاط و جنب و جوش كودكي مان در آن نقش يافت و سرمايه مان مي شود نگه داشتن قلب پر مهري كه از پاكي كودكي مان برايمان به جا مانده و دستان كوچكي كه آرزويش دعا كردن براي همه هست و تمام دنيايش در كلماتي خلاصه مي شود كه در ذهنش نقش بسته.

آري آن همه كودكي، آن همه شور و عشق به يادمان مي آيد؛ چون آن دستان كوچك، پرورده  زحمات كسي است كه آن قدر محبتش را احساس كرده ايم كه لمس بودنش از يادمان رفته.

محبتي كه دل هايمان را نسبت به هم مهربان گرداند و ما را پاكي كودكي بخشيد. دستاني كه هرگاه ناملايمات روزگار آزارمان مي داد؛ بودن و داشتنش آراممان مي كرد و ما را آرامشي مي بخشيد كه هيچ چيز برايمان جايش را نمي گرفت.

دستان گرمي كه همه  عشق و احساسي كه به او داشتيم را در كلمه اي با نام مادر خلاصه مي كرد؛ چون آن زمان دانسته هايمان و دنيايمان نقش مي بست در كلمات ذهنمان و ما هنوز هم به ياد كودكي، همه  شور و عشق هستي را با نام مادر ياد مي كنيم و خود نيز به راستي مي دانيم كه اين كلام حتي ذره اي از عشقمان را هم نمايانگر نخواهد بود. اما هنوز هم پايبنديم به همان كلام كوتاه اما پر معني؛ چون هنوز در كوچه پس كوچه هاي كودكي مان به دنبال صفا هستيم و مادر را به ياد روزهايي نقل كلاممان مي كنيم كه همه ي دنيايمان خلاصه مي شد در كلمات ذهنمان؛ و شايد آن زمان براي دانستن اين همه عشق خيلي زود بود.

      پس هنوز هم مادر را مادر مي ناميم و روزش را با اين نام تعبير مي نماييم تا به آدميان بگوييم ما هنوز همان كودكي هستيم كه قلب كوچكمان دنيايش خلاصه در كلمات نقش بسته در ذهنش است و اين كلام هنوز هم برايمان همه ي دنيايمان است. همان چيزي كه با ادا كردنش عشق را آموختيم …