نوشته:يوسف بذرافكن|
در نیمه ماه رمضان سال دوم هجرت نخستین مظهر و نشانه کوثر بر دامن پاک فاطمه اطهر (س) پا به عرصه گیتی نهاد ، سبط اکبر رسول الله، حضرت امام حسن مجتبی (ع) و اولین ثمره شیرین پیوند شجره طیبه نبوت و امامت تولد یافت ، همان گوهری که از برزخ دو اقیانوس نبوت و امامت به ظهور پیوست .
امام حسن مجتبی (ع) کریم النفس ، آزاده و بزرگوار بود ، کرامت نفس ، او را از اسارت زر و زور رهانیده و دنیا در دیدگاهش اندک و پست می نمود و آن را به چیزی نمی گرفت .
امام مجتبی (ع) از سروران جوانان اهل بهشت و شبیه ترین آل محمد (ص) به جد بزرگوارش نبی اکرم (ص) بود .پیامبر (ص) درباره حضرتش فرمود : اللهم انی احبه فا حبه ، خدایا من او را دوست دارم تو نیز او را دوست بدار . از امام صادق (ع) نقل شده است که فرمود حسن بن علی (ع) در زمان خویش عابد ترین و زاهد ترین و برترین مردم بود و بیست و پنج بار پیاده به حج رفت و دو بار تمام دارایی خویش را با مردم تقسیم کرد.
نقل می کنند که امام حسن (ع) با کودکانی برخورد کرد که در حال خوردن غذا بودند ، آنان حضرت را به غذا دعوت نمودند ، حضرت پذیرفت . سپس آنان را به خانه خویش دعوت نمودو در حق آنان بخشش بسیار داشت . شاید بتوان برجسته ترین و نمود ار ترین صفات امام حسن (ع) را سخاوت و بخشش آن بزرگوار دانست به گونه ای که می توان آن بزرگوار را «کریم آل طه »نامید.
در دیدگاه آن حـضرت هدف از ثروت ، پوشاندن برهنه ، رسیدگی به ستمدیده ، پرداخت وام قرض مندان یا سیر کردن گرسنه گان است . امام حسن (ع) در جنگ جمل حضور داشت و از رزمندگان قهرمان سپاه حضرت علی ( ع) بود ، در جنگ صفین که از بزرگترین و طولانی ترین جنگ ها ی عصر خلافت علی علیه السلام بود که با معاویه رخ داد از آغاز تا پایان از رزمندگان پر تلاش سپاه حضرت علی ( ع) بود. در جنگ نهروان در کنار پد ربزرگوارش حضور داشت و به فرمان مولای متقیان با خوارج سخن گفت و آنان را به پیروی از حق و ترک د شمنی فرا خواند . صلح امام حسن ( ع) همانند صلح جد بزرگوارش با مشرکین مکه که به« صلح حدیبیه» معروف است ، باعث پیشرفت اسلام و برداشته شدن نقاب از چهره شرک و نفاق و رسوا شدن معاویه بن ابوسفیان و آشکار شدن حقایق شد و زمینه را برای قیام شکوهمند حضرت امام حسین (ع) فراهم کرد.