نکند یادت برود که…

 جلیل زارع|

… اسمم حسین است. متولد سال ۱۳۶۵ هستم. ۱۹ دی ماه ۶۵٫

مادرم می گوید : « دقیقا روزی که دنیا آمدی، پدرت مفقود الاثر شد. »

می گویند اوایل به پدرم می گفتند مفقود الاثر. مرتب مادرم را برای شناسایی اجساد شهدای بی نام و نشان می بردند ولی پدرم در بین هیچ کدام از آن ها نبود.

جنگ، تمام شد. مدتی بعد، اسرای جنگ هم گروه گروه به میهن باز گشتند. مادرم منتظر بود. منتظر بود بلکه پدرم هم اسیر باشد و در یکی از این گروه ها به وطن باز گردد. ولی هرگز این اتفاق نیفتاد. بالاخره هم شد جاوید الاثر.

دوستم، مسئولیت مهمی در شهر دارد. به تازگی، پست مهم تری را به او داده اند. پست قبلی او را هم به من پشنهاد کردند. ولی من نپذیرفتم.

گفتم : « باید فکر کنم. باید ببینم می توانم از پس این مسئولیت خطیر بر آیم یه نه ؟ »

نمی خواهم مثل خیلی از مسئولین، فقط نام و آوازه ی ریاست را به یدک بکشم. جیب گشادی هم ندارم که به فکر پر کردنش باشم. ولی می ترسم. می ترسم…

بالاخره تصمیم خود را گرفتم. کاروان راهیان نور، آماده ی حرکت بود. برای بازدید از مناطقی که زمانی جبهه ی جنگ بود. باید همراهشان شوم. شاید جواب سوالم در آن جا باشد.

راهی شدم و حالا این جا هستم. شلمچه. جایی که می گویند پدرم آخرین بار در این جا دیده شده است.

موقع برگشتن، مرد میانسالی با محاسن سفید، نامه ای را در دستم گذاشت.

گفت : « من جزو گروه تفحص اجساد مطهر شهدا هستم. مدتی پیش موقع تفحص، این نامه را در جیب پیراهن رزمنده ای یافتم که جز استخوان هایی لابلای لباس های خاکی، چیز دیگری از او باقی نمانده بود. پلاکی هم نداشت تا شناسایی شود. به عنوان شهید گمنام در گوشه ای از این مملکت، دفن شد. این نامه، تنها چیزی است که از او باقی مانده است. نیت کرده ام به اهلش بسپارم. به دلم افتاده است تو اهلش هستی. بگیر، مال تو. مبارکت باشد ! »

نامه را گرفتم. می خواهم بخوانمش. اصلا بیایید با هم بخوانیم. شاید جواب سوال همه ی ما، در آن باشد.

« به نام خدا. که اگر خدا نباشد، همه چیز مجاز است.

منم عبدالله. فرزند روح الله. نام دیگری برای خود نمی شناسم. فقط بنده ی خدا هستم و پدر دیگری را هم بالای سرم نمی بینم. روح الله، پدر همه ی ما دلباختگان راه حقیقت است.

نمی خواهم نام و نشان دیگری برای خود داشته باشم. که اگر می خواستم، داشتم و لزومی نداشت خانه ی امن و همسر باردار و پدر و مادر پیر و زمینگیرم را رها کنم و این همه راه را بکوبم، بیایم میان خون و آتش.

پست و مقام خوبی داشتم. روزی که می خواستم عازم شوم، چه قدر نصیحتم کردند.

می گفتند : « مردم شهر، به شما نیاز دارند. شما مسئولیت مهمی دارید. کلی گشته ایم تا فرد مناسبی را برای این پست، پیدا کرده ایم. »

گفتم : « قحط الرجال که نیست ! من نباشم کس دیگری. »

گفتند : « همه ی آن ها که می گویی، همان جایی هستند که تو می خواهی بروی. اگر همه ی شما، یکی یکی بگذارید و بروید، پس چه کسی بماند و چرخ مملکت را بچرخاند ؟ »

گفتم : « اگر همه ی ما یکی یکی به بهانه ی گرداندن چرخ مملکت، بمانیم و بچسبیم به میز ریاست، پس چه کسی جلو دشمن تا دندان مسلح بایستد که داعیه ی فتح خاک ما را در سر می پروراند ؟ اگر مملکتی نباشد، میزی نیست که امثال من به آن دل خوش کنیم ! »

…و آمدم. قبل از عملیات کربلای چهار، نامه ای از همسرم به دستم رسید. از من می خواست برگردم و وقتی فرزندمان چشم هایش را به روی این جهان باز می کند، کنارش باشم.

نوشته بود: « بدون تو احساس غربت و بی کسی می کنم . تو که کنارم باشی دلم قرص و محکم است. کنار تو احساس آرامش می کنم. »

می خواستم مرخصی بگیرم و بروم. دلم برای همسرم، پدر و مادر و عزیزانم تنگ شده بود. چه قدر، نذر و نیاز کرده بودیم تا خدا بالاخره آرزویمان را برآورده کرد و همسرم باردار شد. من هم دوست داشتم هنگام تولد فرزندمان کنار همسرم باشم. دوست نداشتم تنهایش بگذارم.

ولی عملیات کربلای چهار که شروع شد، مرخصی را هم موکول کردم به بعد از عملیات. عملیات نبود؛ قتل عام بود ! قیچی شدیم. دوستانم یکی یکی در برابر دیدگانم پر پر شدند و در خون غلطیدند. ما حتی نتوانستیم اجساد مطهر آن ها را از صحنه ی نبرد، دور کنیم. اجساد، ماندند و ما به ناچار، عقب نشستیم.

بعد از عملیات هم نتوانستم خودم را راضی کنم و به مرخصی و زن و فرزند، فکر کنم. باید هر طور شده اجساد شهدا را از دشمن، باز پس می گرفتیم و تحویل خانواده هایشان می دادیم.

امشب، قرار است این اتفاق بیفتد. شب عملیات کربلای پنج است. می خواهیم با رمز ” یا زهرا(س) ” بزنیم به دل دشمن و خانواده های شهدا را از انتظار بیرون بیاوریم.

دیشب، خواب شهادت را دیدم. لحظه ی پر کشیدن، صدای گریه ی فرزندم را شنیدم. داشت چشم هایش را به روی این جهان باز می کرد. به همسرم گفته ام اگر فرزندمان، پسر بود اسمش را می گذاریم حسین و اگر دختر بود زینب.

می دانم آخرین عملیاتی است که به چشم می بینم. می دانم شهید می شوم. ولی دوست ندارم نام و نشانی از من بماند. که اگر نام و نشان می خواستم، داشتم. لازم نبود خانه و خانواده را بگذارم؛ این همه راه را بکوبم و بیایم در خون بغلطم. دوست دارم مفقود الاثر باشم. برای همیشه ی تاریخ.

ولی حرف دارم. حرف دارم با تو که یک روز این نامه به دستت می رسد و آن را می خوانی. درست است که وقتی مسئولیت را رها می کردم و می آمدم، گفتم قحط الرجال که نیست؛ من نباشم یکی دیگر. ولی نگرانم. نگران روزی که قحط الرجال شود. میز ریاست بشود حب الدنیا که راس کل خطیئه هست.

نگرانیم را با تو می گویم تا پشتم باشی. تا جای خالیم را پر کنی. تا وقتی پشت میز ریاست می نشینی خود را خادم مردم بدانی نه مالک ! نگرانیم را با تو می گویم که قلم به دست گرفته ای. تا قلمت را از سلاح من بسازی. نکند یادت برود که به چه قیمتی میزی ماند تا تو پشتش بنشینی !؟ نکند دستت بلرزد و قلمت به خطا رود !؟ »