دل نوشته ها
بعضی ها….؛کاش دلها در چهره ها بود…
بعضی ها یه جوری اند. یه جوری که قابل توصیف نیست. یعنی چون “اون جوری” که هستن “جور” خوبی نیست نمی شه یه جور خوب توصیفشون کرد.
کاش، کاش، کاش ،بعصی ها جوری نباشن که نشه خوب دربارشون حرف زد… که نشه خوب توصیفشون کرد… که نشه….
کاش بعضی ها یه رنگ باشن. کاش بعضی ها چند رنگ نباشن.
کاش بعضی ها، بعضی وقت ها “یه جوری” نباشن که احیانا فکر کنی “یه جوری” حسابت کردن که…
کاش بعضی ها همیشه همه چی یادشون باشه و فراموش کار نباشن…
کاش…” کاش دلها در چهره ها بود….”
سلام به نظرم این قسمت با .ماجرای یه بنده خدایی…که چند مدت پیش به صورت دیدگاه اومد روی سایت ارتباط داره.
ماکه نفهمیدیم چه جوریه که یه جوریه ؟ که ایجوریه!
کاش قلبها در چهره ها بود.اگه بود چی میشد !!دیگه هیچ کس ریا نداشت دیگه دل و زبانها یکی بود….هر چند همین حالا اگه دقت کنیم دلها در چهره ها نمایان است کاش……….
الَّذِینَ آمَنُواْ وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُم بِذِکْرِ اللّهِ أَلاَ بِذِکْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ
افسوس که چون بوقلمون رنگ به رنگیم
حضرت آدم وقتی داشت از بهشت بیرون میرفت،خدا گفت: نازنینم آدم،با تو رازی دارم…اندکی پیش تر آی….آدم آرام و نجیب آمد پیش..زیر چشمی به خدا مینگریست…محو لبخند غم آلود خدا، دل انگار گریست!
گفت:نازنینم آدم،قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید…یاد من باش که بس تنهایم..بغض آدم ترکید..گونه هایش لرزید..به خداگفت:من به اندازه گل های بهشت..من به اندازه ی عرش…نه…نه…به اندازه تنهاییت ای هستی من..دوستت دارم!!!!!
آدم کوله اش را برداشت…خسته و سخت قدم بر میداشت…راهی ظلمت پرشور زمین…زیر لب های خدا باز شنید….نازنینم آدم…نه به اندازه‌ی تنهایی من….نه به اندازه‌ی گلهای بهشت…که به اندازه‌ی یک دانه ی گندم….تو فقط یادم باش…
که اگر اینگونه بود…..دلها همگی در چهره ها بود….
کاش اصلا اشناییها نبود
یا اگر بود قلبها در چهره بود
زدی شعر مردم رو خراب کردی رفتا!
آشنا که اسمش همراشه.
حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست
که آشنا سخن آشنا نگه دارد….ووووو