هر چه می خواهد دل تنگت بگو و بشنو !

سلام بنیامین عزیز …

در واقع، سپاسگزاری از خدای بی نیاز، شکرانه ی تمام داشته هایی است که جز او کسی نمی تواند ارزانیمان کند و نداشته هایی که شاید حکمتی در آن نهفته است که اگر داشتیمشان ما را به ورطه ی هولناک سقوط می کشاند.

و چه کسی جز خدای رحیم و حکیم، می تواند آن طور که شایسته است درهای رحمتش را به رویمان بگشاید و به وقتش ما را از داشتن های بی سرانجام رهایی بخشد ؟

قلبی آرام و نفسی مطمئن را برایتان آرزو می کنم.

پویا و پایا باشید…

همه میگویند:چون میگذردغمی نیست.

اما….کاش به ما گفته بودند تا بگذرد هم درد کمی نیست

میان این همه مهمان ،

چقــدر تنهایم !

وقتی ،

در بین این همه کفش …

کفش های تو

…. نیست !

سلام بنیامین عزیز …

بار دیگر حضور سبزتان را خوشامد می گوییم.

و اما بعد :
انتطار، چیز خوبی است اگر توام با تلاش و کوشش باشد. گاهی ما صبر را بد معنا می کنیم. صبر را با نشستن و دست روی دست گذاشتن و کاسه ی چه کنم چه کنم به دست گرفتن اشتباه می گیریم. من اسم این را صبر نمی گذارم. بیش تر سستی و تنبلی و راحت طلبی است تا صبر ! و واژه ی انتظار هم برای آن بی معناست.

شاید واژه ی خیال بافی بیش تر با آن سازگار باشد تا انتظار. انتظار بی تلاش و کوشش و در نهایت توکل در ذهن من نمی گنجد و واژه ای برای تعبیر آن نمی یابم.

دل خوش کردن به خیال بافی های محض و اسم آن را انتظار گذاشتن نتیجه ای جز همان که خودت گفتی ندارد. مایوس و غمگین و کم طاقتت می کند و تو را به مرز دلتنگی های لاینحل می کشاند. آن هم نوعی از دلتنگی که در همان دلتنگی می ماند و به گشایشی نمی انجامد.

راضی شدن به سر کردن روزهای ملالت بار جز اندوه و سر در گمی و پریشانی چیزی ندارد و در نهایت تو را به افسردگی می کشاند.

مرور خاطرات مسرت بخش خوب است اگر برای احیای آن ها دست به کار شوی و صرفا در عالم رویا سوار بر بال های خیال به دور از واقعیت ها سیر نکنی.

قبول کن که سکوت، به جا و به وقتش کیمیاست؛ همان طور که شکست سکوت به جا و به وقتش چاره ساز است. فراموش نکن که هر چیز به جای خویش نیکوست.

سکوت بی مورد و دست روی دست گذاشتن های بی جنب و جوش و دل خوش کردن به خیال و رویا هرگز ساحل امنی ندارد. موج روی موج تو را در بر می گیرد و کوه هم که باشی خرد و خمیرت می کند. خفقان واژه ی خوبی است که برایش یافته ای. اگر به خفقان راضی هستی راه خوبی را در پیش گرفته ای ولی اگر … باید ….

به بایدهای نتیجه بخش فکر کن و در راه رسیدن به آرزوهای دست یافتنیت تلاش کن تا انتظارت خوش به بار بنشیند و صبرت به ظفر بینجامد.

این فکر که کاری نکنی آرامش کسانی که در تصمیم ها و کارهایت دخیلند به هم بریزد نشانه ی خوبی است و بیانگر آن است که واژه ی ایثار در تو پر رنگ تر از غرور و نخوت و خودخواهی است و بلوغ فکری تو را می رساند.

ولی اگر راه و روش و خواسته هایت منطقی و درست باشد و به حق و حقوق خودت فکر کنی نه پایمال کردن حق دیگران به بهانه ی احقاق حق، در نهایت هم خودت و هم دیگران به آرامشی که دنبالش هستی می رسید.

وقتی فقط به خودت فکر نکنی متقابلا دیگران هم سد راهت نمی شوند و دست خدا هم با جماعت است و به جواب “راستی چرا ؟؟؟؟؟؟ ” هایت هم می رسی.

مطمئن باش و باور کن که اطمینان ها و باورهای درست است که تو را از سر در گمی به آرامش خیال می رساند.

پویا و پایا باش تا بتوانی جاری و ساری شوی و با هم به آرامش برسید…

سلام بنیامین عزیز …

بهتر است یک بار دیگر دیدگاه مرا ولی این بار دقیق تر بخوانی و بعد قضاوت کنی.

در لاک خود فرو رفتن و سکوت کردن چاره ی کار نیست. گفتم که سکوت به جایش و شکست سکوت هم به جایش زیباست و نتیجه بخش.

من دلتنگی هایت را باور دارم و می دانم زیبا هستند و گاه به این همه زیبایی غبطه می خورم ولی حرف من چیز دیگری است. من می گویم کاری کن و راه و روشی را برگزین که از امواج خروشان و سهمگین دلتنگی ها گذر کرده و نهایتا به ساحل امن برسی.

دلتنگی مثل پلی است که بر روی رودخانه ای بنا شده باشد. پل را برای چه می سازند؟ جز این است که برای عبور از آن و رسیدن به آن طرف رودخانه ؟ آیا این درست است که ما بر روی پل چادر بزنیم و بخواهیم تا ابد همان جا زندگی کنیم ؟

تمام حرف من این است: می گویم از دلتنگی که حس زیبا و عاشقانه ای است و سلامت نفس و بی غل و غشی روحت را می رساند، برای رسیدن به آرامش روح و روانت استفاده کن تا فقط در دلتنگی نمانی و از آن به مرحله بالاتر و ارزشمندتری گذر کنی.

این جمله ی مرا در همان دیدگاهم یک بار دیگر بخوان :
« این فکر که کاری نکنی آرامش کسانی که در تصمیم ها و کارهایت دخیلند به هم بریزد نشانه ی خوبی است و بیانگر آن است که واژه ی ایثار در تو پر رنگ تر از غرور و نخوت و خودخواهی است و بلوغ فکری تو را می رساند.»

از کجای این حرف چنین تعبیر می شود که من خدای ناکرده از تو یک آدم خودخواه ساخته ام ؟ بر عکس، من این حالات روحی زیبا و حس قشنگ نوعدوستی در شما را نشانه ی آن دانسته ام که چون به غرور و خودخواهی و نخوت پشت پا زده ای، به ساحل امن و آرام ایثار و بلوغ فکری ارزشمندتری رسیده ای. و حیف است به همین بسنده کنی و درجا بزنی.

قهر کردن و میدان را خالی کردن هیچ دردی را دوا نمی کند. محکم باش و حالا که قایق دلتنگی هایت را در دریای پر تلاطم عشق و ایثار انداخته ای، مصمم و خستگی ناپذیر پارو بزن و خود را به ساحل امن برسان تا به طمانینه و آرامش واقعی برسی و فقط در عالم خیال و رویا سیر نکنی. عالم خیال و رویا خوب است اگر به آن ها رنگ واقعیت بزنی و به سرانجامی برسانیشان.

بگذریم… سخن مثل همیشه طولانی و خسته کننده شد: اگر نتوانستم در قالب کلمات منظورم را درست تعبیر کنم شما به دل نگیرید و هم چنان دلتنگی هایتان را در این پست بنویسید و من هم سعی می کنم بیش تر از پیش صبوری کنم و سب رنجش خاطر دوست عزیزی مثل بنیامین نشوم. دوستتان دارم و اگر هم حرفی می زنم صرفا از روی عشق و علاقه ی وافری است که به شما داریون نمایی های عزیزتر از عزیز دارم.

پویا و پایا باشید و بدانید که این پست همیشه مشتاق شنیدن دلتنگی های زیبای شما و سایر داریون نمایی هاست…

سلام دوست خوبم، بنیامین عزیز …

دلتنگی، حس غریبی است که گه گاه سراغ آدم های معصوم و بی ریا می آید و آرامش بعد از دلتنگی، مثل یک طلوع زیبا پس از غروبی غم انگیز است.

طلوعی زیبا و آرام بخش را برایت آرزو می کنم …

… بهتر است که به خود شک نکنی !

” خود ” همه ی هستی توست …

… “شدن” والاتر و عالی تر از “بودن” است.

خدایا………………….
کاش میگفتی چیست آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاریست

دلم کپک زده، آه
که سطری بنویسم از تنگی دل،
همچون مهتاب‌زده‌یی از قبیله‌ی آرش، بر چَکادِ صخره‌یی
زهِ جان کشیده تا بُنِ گوش
به رهاکردنِ فریادِ آخرین،
کاش دلتنگی نیز نام کوچکی می‌داشت
تا به جانش می‌خواندی
نام کوچکی
تا به مهر آوازش می‌دادی،
همچون مرگ
که نام کوچک زندگی‌ست

“احمد شاملو”

خدایا
ای امید بی پناهان یاریم کن
مثل کسی که در گرداب افتاده دست و پا میزنم
به هر کس هر چیزی چنگ میزنم تا خودم را نجات دهم
غافل از اینکه گر تو نخواهی نجاتی نیست .میدانم بنده لایقی نبودم …اما این را هم میدانم که مهربانتر از انی که شنیده ام
دستگیرم باش که جز تو پناهی نیست
راهم را گم کرده ام ..
جز تو راهنمایی را نشناسم
راه را بر من هموار ساز …
سر گردانم جز نامت راهگشایی نخواهم ..
ای آنکه کل کائنات را به نظم در آورده ای ..
آشوبم را به آرامش رسان ای پناه بی پناهان ..

موجهای وجودم را به ساحل آرامش رسان همچون تکه چوبی موجها مرا با خود میبرد
تلاطمهای دریا را به امید آرامش ساحل تاب می آورم
این تکه چوب را در دریای خروشان رها نکن جز تو کسی را نخواهم
ای ناخدای وجودم مرا در یاب .چشم به امید به دریای بیکرانت دوخته ام …امید به ساحل آرامش

کمکم کن سخت دلتنگم ای خالق مهربانی…

دلتنگی یادگاره،وقتی که هجوم خاطرات ،توان را ازت میگیره دلت تنگ میشه و راه نفست را هم میگیره …اونی دلتنگی را درک میکنه که کشیده باشه …دلت به هر اندازه هم بزرگ باشه وقتی تنگ شده دیگه چاره ای جز صبر و انتظار نیست …گاهی چاره ای جز مرگ نیست …