یاد نیکان (قسمت بیست و دوم ) مرحوم حاج خلیل امیری

یوسف بذرافکن|

روزگارو دنیا در حال گذر است ،روزها و شب ها یکی پس از دیگری می آیند و می روند . برگ زندگی کوتاه آدمی ورق می خورد اما گردش لیل و نهار یاد نیکان عالم را از خاطره ها محو نمی کند آری« یادنیکان»هیچگاه فراموش نمی شود .

او هم از تبار نیکان روزگار ما بود، اهل «محله دیندارلو»، دینداربود و با تقوا ، این چنین شد که در یاد مردم جاودانه شد .

در دنیا ی فانی سرای باقی را جستجو می کرد و خانه آخرت خویش را آباد می نمود . مرد خدا بود و جایگاهش خانه خدا مسجد ، یک بار به طوف کعبه رفته بود و معشوق واقعی را یافته بود و تا آخر عمر رهایش نکرده بود که حاجی شدن آسان ولی حاجی ماندن و دل در گرومعبود داشتن بسیار دشوار است .

هر چند حوزه و دانشگاه نرفته بود اما مردم به او اقتدا می کردند . از رسول الله (ص ) به عنوان اسوه حسنه، اخلاق خوش و رفتار نیکو را سرمشق خود قرار داده بود ،رابطه اش هم با خالق خوب بود و هم با مخلوق ، در پی آزر و ستم دیگران بر نمی آمد ،محبوب دلهابود ، دلش را به زنگار گناه آلوده نکرده بود و با عبادت و اطاعت خدا قلبش را جلا داده بود . روحش شاد و نامش جاودان .